Home is where the heart is…

Het is hier toch echt anders dan waar in Afrika ook. De lauwe lucht, de vormen van de gezichten, de rode aarde, de manier van groeten, zelfs de witte overhemden zijn hier anders van kleur…

Op Entebbe zoek ik meteen een driver die me rechtstreeks naar Masaka kan brengen. Dat moet nog lukken voor het donker wordt. Ik begroet de rij taxichauffeurs in het Luganda, in de hoop dat dat helpt bij de onderhandelingen. Wat niet helpt zijn de ‘cats&dogs’; regenseizoen…Gelukkig doen Celine Dion, Elton John en Shania Twain 3 uurlanghunstinkende best ditleedteverzachten.

Aangekomen in Masaka ga ik naar mijn vertrouwde stekkie in Maria Flo. Hoewel ik daar ruim 1,5 jaar geleden voor het laatst was kwamen er meteen al een aantal meiden aanhuppelen om me te begroeten. Yes, nog geen vrienden gezien en toch voelt het al als thuis!

Ik kan het niet laten ook al meteen een boda ritje te maken en ik laat me ‘gewoon omdat het kan’ naar de andere kant van Masaka rijden om vervolgens het hele eind terug te lopen – af en toe een winkeltje instappend om airtime, internettegoed en wat water te kopen.

Dinsdag breng ik de hele dag in Bukulula door. Als je het dan over ‘ thuis voelen’ hebt is het hier wel. Na een kort welkom van de schoolkids (Willy weet dat ik er niet van houd en zorgt dus keurig voor maar 2 liedjes en 2 speeches) en een rondje over het terrein, ploffen we letterlijk op de bank neer en beginnen te kletsen om er na 2 uur achter te komen dat het bijna ‘breaktime’ is. Ik duik samen met Sara de ‘keuken’ in en we maken wat te eten. Bijna geen van onze vrienden en bekenden hier zouden het toestaan wanneer je je eigen thee zou gaan zetten, wanneer je zelf de suiker uit de slaapkamer van de kids (ja vreemde plek, vind ik ook) zou gaan halen…
Maar ik ken Willy dan ook al sinds de allereerste keer Oeganda in 2007. Inmiddels is dit – en dit schrijf ik bijna met schaamrood op mijn kaken – al de negende keer hier in The Pearl.
In 2011 starten we het schooltje. Willy – die politieman is geweest - had al jaren gespaard door het bouwen van ruimten die hij eerst verhuurde om met de inkomsten nieuwe ruimten te kunnen bouwen. Dit ging geleidelijk aan. In maart 2011 konden we samen een schoolplan maken en met behulp van een prachtig sponsorbedrag de lesmaterialen, lesbanken etc kopen. De school groeit nu ieder jaar een klas. Super!
En de school is inmiddel gereistreerd en ik heb de board (soort bestuur van het dorp en de school) ook al een paar keer ontmoet. Ze werken samen in de community. Dus niet alleen dit schooltje, ook de gevangenis (waar af en toe zeep, porcho, bijbels e.d. gebracht worden), de kerk en de gehandicapten workshop van Noreen. Prachtig! Ook nu gingen we langs bij de politie. Dit keer met een mentaal beperkt meisje dat de dag ervoor verkracht was. Wanneer we de politie ongeveer 3 euro betalen kunnen ze de dader (en ze weten wie het is) voor laten komen en dan loopt hij het risico op 5 tot 7 jaar!
Doordat Willy en zijn bestuur en ook de docenten echt om de kids en het dorp geven is er ook ondersteuning vanuit de ouders. Ze komen ook af en toe wat inbrengen. Heel gaaf om dat te zien. Jaloezie is hier niet aan de orde. Dat is bijzonder. Maar het komt ook omdat Willy tussen de mensen staat, ze adviseert, met problemen naar de local police stapt (waar zijn lijntjes kort zijn) en taxi-chauffeur voor ze speelt in geval van nood. En bovendien zelf ook geen eigen toilet, maar gewoon een gat heeft. Met het geld van de collecte van Capelle kunnen we de school voorzien van een grote watertank. Ze zijn al gestart. Het gat is al bijna (door gevangenen) gegraven.
Kortom; Ik ben trots op lieve gekke Sara en goedlachse Willy  Ze redden het allemaal maar net en kunnen deze extra ondersteuning goed gebruiken. Enige probleem, de klaslokalen zijn echt super klein (waren kleine huisjes), zonder ramen aan beide zijden etc. Wellicht kan Livingstone daar in de toekomst met teams in gaan ondersteunen. Who knows...

Woensdag ‘This is the day the Lord has made!’ Op (be)zoek naar Monirah.
Wanneer ik vlakbij het huisje kom hoor ik al snelle kleine voetstapjes. Ze hadden mij voetstappen blijkbaar ook al gehoord. “Monillaaaaaah!!!” en kleine (maar wel al veel groter geworden) Monirah vliegt me om de nek. Heerlijk!
[...]

Helaas werkt het internet niet heel goed, dus laat ik het voor nu hierbij. Wordt vervolgd. Voor nieuwsgierigen, ik ben ook al bij little Ruben (van Apollo geweest) en in Kiwangala... Nu zit ik te wachten op Louise... how nice!
Doeiiiii

Liefs uit Masaka!!!!


EXTRA :

Even wat achtergrondinfo voor nieuwe lezers (en het geheugen opfrissen van ‘ bekenden’:
Florence en Elisa woonden eerst op Jireh. Waar ik samen met David ruim 4 maanden mocht wonen en werken  Florence is met Naba en haar zoon Peace bij haar eerste man en andere zoon vandaan gevlucht. Naba had een verstandelijke beperking, kon niet praten, was niet zindelijk en krabde en beet zichzelf soms. Gelukkig kwam de jonge Florence Elisa tegen met wie ze trouwde en inmiddels nog vier kinderen heeft gekregen; Petra, Monirah, Gideon en Grace. Op Jireh moesten Elisa en Florence allebei werken en hadden ze geen tijd om voor Naba te zorgen, met het gevolg dat ze vaak in het donker werd opgesloten. Sinds 2008 woonden ze in een klein huisje niet ver van Jireh vandaan en betaalde ik Florence een soort van salaris zodat zij niet hoefde te werken en voor Naba en de andere kinderen kon zorgen. Dit omdat het vinden van een school of opvang niet was gelukt. Op alle dagverblijven, opvangcentra etc. werd ze of afgewezen (was ze al te oud, te groot, niet zindelijk etc) of was er simpelweg niet genoeg plek of besloot ik zelf dat ik 3 leiding op een groep van 40 lichamelijk en geestelijk beperkte kinderen toch wat krap vond.”
Drie jaar lang bleef Florence thuis om goed voor Naba te kunnen zorgen. Af en toe mocht ze buiten voor het huisje zitten, lekker plonzen in een bak met water en kreeg ze goed te eten. In maart 2011 had ik zelfs genoeg sponsorgeld om een stenen huisje voor de familie te bouwen en een eigen kamertje voor Naba te maken. Super! Maar helaas overleed Naba later dat jaar – aan malaria...
That’s Africa...
Ik betaal nu geen salaris meer aan Florence, maar alleen het schoolgeld voor Peace, Petra en Monirah (de oudste drie kids). Maar ze doen het hartstikke goed!