Aap kaise ho?

Twee dagen vol van kleuren en geuren (zowel aangename als misselijkmakende) liggen achter me. In korte tijd weer veel indrukken. En - ik kan het niet laten - telkens weer maak ik een vergelijking met Afrika.

In India ben ik nog geen matoke tegengekomen en weinig tot geen - en dat is wel erg spijtig - glazen flesjes soda (zoals daar zijn mirinda fruity of bijvoorbeeld krest). De plaatselijke Steers heeft geen hamburgers (alleen fish and chicken – vanwege de Hindoes en de Moslims die respectievelijk geen rundvlees en varkensvlees eten), er zijn bijna geen tankstations in de stad en er is geen kip te bekennen (behalve ’s avonds op je bord). Ook kom ik hier opvallend weinig reclames tegen voor bijvoorbeeld mobiele telefonie, geen kruizen en kerken en geen lopende kinderen in nette uniformpjes langs de kant van de weg onderweg naar school.

Wat dan wel? Heel veel riksja’s (tuktuks), loslopende (heilige) koeien midden op straat (die zelfs niet opgejaagd mogen worden), beeldschone vrouwen in prachtige sari’s, ontzettend veel vuil (wat is India smerig, dat er hier niet meer mensen cholera en (buik)tyfus oplopen is een wonder te noemen wat mij betreft), mega grote jackefruits (die in Oeganda zijn er niets bij – en komen bovendien oorspronkelijk hier vandaan), mandarijnen en druiven en tot slot uiteraard veel tempels en allerlei namen en ook beelden, dan wel beeldjes van verschillende goden.


Maandag 27 februari 2012

Vandaag gaan we de andere kinderen en jongeren ontmoeten. We rijden vanuit de stad naar Noida, een buitenwijk van Delhi, waar het weeshuis (liever ‘hostel’ genaamd, dat klinkt prettiger) en de school zijn. Onderweg stoppen we bij een kleine supermarkt waar we voor 125 personen kilo’s mandarijnen en druiven kopen.

Als we aankomen bij Grace Home Centre, zien we alle kinderen die buiten onder het afdak les hebben naar binnen rennen. We lopen het terrein op en worden naar binnen geloosd. We krijgen een prachtige bloemenkrans omgehangen (van oranje Afrikaantjes!) en terwijl de kinderen en het personeel al klappend een vrolijk welkomstliedje zingen nodigt John ons uit verder naar binnen te komen en niet net over de (denkbeeldige) drempel te blijven staan. “Kom, jullie moeten in het midden staan, dat is hier traditie.” We snappen binnen 10 seconden waarom; bloemblaadjes dwarrelen naar beneden. Ook op de ‘galerij’ van de eerste verdieping staan kinderen die breed grijnzend royaal strooien. Dat noemen ze nog eens een warm welkom! De hele dag blijven we bij pastor John en zijn stafleden en de kinderen.

In de ochtend krijg ik meteen een uitgebreide rondleiding van John. John is enorm gepassioneerd, heeft een aanstekelijke en mooie (tandpasta)glimlach en kan heel rustig en helder uitleggen wat er allemaal op het project speelt, wat de uitdagingen zijn en wat zijn toekomstvisie is. Het is dan ook heel gaaf om deze man – nadat ik al circa een jaar via mail en (onderbroken) skypesessies contact met hem heb gehad – ‘in ’t echie’ te mogen ontmoeten. Het beeld van een gedreven, meelevend en druk man wordt bevestigd. Gaaf.

Trots laat hij de lokalen, slaapzalen, sanitaire voorzieningen etc. zien. Het gebouw heeft nu naast de begane grond nog een eerste verdieping waarvan de ruwbouw klaar is en een tweede verdieping in aanbouw. Daarop moet het dak komen. Buiten op het terrein is er afgelopen zomer door het Livingstone team gewerkt aan een fundering en een overkapping; overdekte ‘lokalen’. Ze zijn af en volop in gebruik.

Mieke en Wim (gemeenteleden uit de Eshof, vanwaar er in december een grote groep naar dit project vertrekt), Gerwin en ik lopen wat rond, overleggen met mensen, spreken en spelen met de kids en we geven een lesje. Van de wat oudere meiden krijg ik een les Hindi talk. ‘Aap kaise ho?’ ‘How are you?’ etc. De jongere – doch stoere boys – leren met Karam (Carrom), Indiaas biljarten op een speelbord met vier gaten in de hoeken. Je gebruikt je vingers in plaats van de keu en de ballen worden vervangen door damstenen. Verder wordt er gevolleybald en gezongen. Kortom een mooie introductie en relaxte kennismaking met Grace Home.

Dinsdag 28 februari 2012

Vandaag een hele dag vrij. Althans, tot 16.00 uur. Daarna duik ik weer achter de laptop.
Een prive taxi rijdt om 05.30 uur voor en brengt ons naar de Noord-Indiase stad Agra, naar een van de zeven wereldwonderen. Op het programma staat de Taj Mahal, het paleis (mahal) van Taj. Een immens groot witmarmeren mausoleum (circa 60x60 meter), gebouwd in de 17e eeuw door een Indiase grootmongol Sjah Jahan. Dit grafmonument liet hij maken voor zijn lievelingsechtgenote Mumtaz. Hij beloofde haar na haar dood nooit meer bij een andere vrouw een kind te verwekken en voor haar het mooiste gebouw van de wereld te laten bouwen. Een ware love story dus… Ook het lichaam van Sjah zelf is later bijgezet.

Vier jongens uit het Grace Home die ons vergezelden hebben zich (net als wij) de ogen uitgekeken. De oudste is al vanaf het begin bij Grace Home, hij was de tweede die pastor John in 2003 in zijn familie opnam. Toen 10 en een weesjongen van de straat, nu een slimme bijna volwassen gozer van 19. Inmiddels heeft hij helemaal geen familie meer, noemt hij pastor John ‘father’ en is Grace Home zijn familie. Het eind van de dag nemen we de jongens mee naar de Mc Donalds, net een kinderfeestje van vroeger. Wat een tevreden koppies.

Zo ik heb deze ochtend weer vanaf vroeg zitten werken. De (zaken)mannen in het Guest House vroegen zich al af of ik wel naar bed was geweest, ik zat er gisteravond toen zij naar hun kamers gingen namelijk ook nog. Het late en vroege werken maakt dat ik iedere middag een paar uur de tijd heb om ook iets van de cultuur, het Indiase leven en de omgeving mee te krijgen. Vanmiddag heb ik het oude deel van Delhi bekeken, daarover vrijdag wellicht meer.

Een vred(ig)e groet uit India,
Namaste!
Monirah