Over enge bootjes, een heilige krokodillenpool...

Over enge bootjes, een heilige krokodillenpool, monniken, zandkastelen en nog veel meer…

De heenweg naar Janjangbureh (Georgetown) waren we via de zuidelijke route gereisd: via de onderkant van de Gambia rivier - het stromende hart van dit prachtige land. De terugweg nemen we de noordelijke. Al vroeg steken we over met een van de bootjes (een soort voetveer). Een oude baas die kort tevoren met een stuk hout nog een klein lek aan het bewerken is, neemt ons graag mee. Aan de overkant nemen we een zogenaamde 7 seater (lees: een stokoude peugeot station met 3 banken) naar Barra, waar de ferry op ons wacht, terug naar hoofdstad Banjul. Enkele uren glijden we over een van de hoofdwegen, terwijl we maar een enkele auto tegen komen of inhalen. Het land lijkt wel in slaap te zijn gevallen, of mee te doen met een sprookje van doornroosje.
Na vijf uur rijden komen we aan in Barra en worden we onmiddellijk omringd door sterke mannen die onze tas wel willen dragen, ons willen helpen, enzovoort. Wij volgen stug het voetspoor van een door ons onderweg opgepikte passagier, zij moet immers ook met de boot mee. Wanneer we langs aftandse loodsen lopen over smalle zandpaadjes, bekruipt ons al de eerste achterdocht. Na een tijdje komen we bij een strand, met een drukte van jewelste. Hier liggen zogenaamde Pirogues, de traditionele Gambiaanse vissersschepen. Om aan boord te komen laten mensen zich door de sterke mannen dragen: een mooi staaltje ‘vrouwensjouwen’. Ook onze bagage is verdwenen voor we er erg in hebben, we stoppen links en rechts mensen bankbiljetten in de hand. Binnen no time zitten we in de buik van een grote houten schuit, volgepakt met Gambianen. Op zich zijn we best wat avontuurlijk reizen gewend, maar dit is wel enorm op de grens. We halen de overkant… Eens, maar nooit meer (op deze manier)!

Een taxi brengt ons naar een hotel uit onze papieren gids (the lonely planet) in Bakau. Echt een super hotel met aardig personeel, een leuke sfeer en een lekker zwembad! Zo luxe hebben we nog nooit gezeten in Afrika. Ook de laatste dagen waren het hotels met afbladderende verf, lekkages, slechte matrassen, muskietennetten met gaten etc.
We haasten ons met een personeelslid naar het Ghaneese consulaat voor een visum, maar daar aangekomen blijkt dat we tien minuten te laat zijn. Morgen nog eens proberen. We schakelen snel om en vragen door te rijden naar de nabijgelegen krokodillen pool. Midden in een woonwijk gaan we eerst door een museum met uitleg over de cultuur, lopen door een bosje heen, gaan om de hoek en… staan ineens oog in oog met een stuk of vijf krokodillen! Ze liggen zo’n vier meter van ons vandaan op hun gemak in het zand. In de pool achter hen liggen er nog zo’n 100. Na enig aandringen en voordoen durven ook wij het: we gaan deze lieve beestjes eens aaien! (zie FB voor bewijsmateriaal) Dit is voor een aantal Gambianen een ‘Sacred Pool’. Een heilige plek waar stellen die (nog) geen kinderen hebben (kunnen krijgen), zich wassen. Het water van deze pool zou voor vruchtbaarheid zorgen…

Vrijdagochtend opnieuw op visum jacht. Een lange, nette, norse Senegalese meneer vertelt ons in het Frans dat we te laat zijn. Ze gaan rond een uur 12 dicht die dag, en het weekend zijn ze gesloten. Maandag, of misschien dinsdag hebben we ons visum. De stress slaat even toe, maar we gaan ervoor. Vliegensvlug regelen we pasfoto’s, kopieën, ingevulde formulieren en spoeden ons terug om aan de nieuwe regels te kunnen voldoen. Pas sinds een paar weken schijn je een visum voor Senegal nodig te hebben. We hebben geluk: via allerlei deurtjes komen we binnen en krijgen we na een kort verhoor ons visum uitgereikt. Senegal: here we come!

Zaterdag hebben we een lange reisdag: we willen van Banjul naar Dakar reizen in één dag. Eerst de officiële ferry van de Nederlandse firma Damen (ipv die kleine enge volgepropte bootjes), dan zoef zoef naar de grens, daar van kantoortje naar kantoortje en van stempel naar stempel. En weer door! Na een slopende rit door het Senegalese landschap en langs de vele nogal vieze steden Kaolack en Mbour komen we aan in Dakar. Het enige probleem hier is ons Frans...

Zondagmorgen: taxi chauffeur Ndour brengt ons naar Keur Moussa, ‘het huis van Mozes’. Het wereldberoemde klooster Ker Musa. In de jaren zeventig van de vorige eeuw besloot een groep Franse Monniken in Senegal een klooster te stichten en een orde te beginnen. Inmiddels is het uitgegroeid tot een prachtig klooster met nog enkele blanke, maar vooral Senegalese broeders in witte habijten. Hier maken wij de zondagochtend mis mee. De broeders zingen Kora, Gregoriaanse gezangen, maar dan met Senegalese traditionele instrumenten. De achterwand is beschilderd in zwart, rood en geel waarop Jezus, Maria een alle andere bijbelfiguren behoorlijk Afrikaans zijn. Het is enorm anders dan de vorige zondag, maar raakt enorm.

Ndour had goed gereden en dus vragen we hem ons ook naar Lompoul te rijden. Daar is de natuur nog iets verder gegaan dan bij de Drunense duinen. We verblijven in tenten uit Mauritanië, genieten van de enorme zandduinen, rijden Dromedaris en genieten opnieuw!

Inmiddels is het dinsdag, zijn we teruggekeerd uit Lompoul naar Dakar en reizen we morgen terug naar het zuiden. We hopen op een tussenstop in Toubacouta, waar een bijzonder eco project is. Vervolgens reizen we donderdag door naar Gambia en vriend Sylvester (en natuurlijk Rose) voor de laatste paar dagen.

Warme groeten uit Dakar, het Parijs van West Afrika
(niet omdat het hier zo romantisch is, maar om het getoeter, het gebedel, de stank, de Franse auto’s, de taal, de stokbroden…)

Ruben en Monirah