Geen duffe dozen, maar inspirerende vrouwen

Voor de reis werd me door Hilde van de EO gevraagd waar ik het meeste naar uit zag aangaande de EVA reis naar Rwanda. “Ik zie er enorm naar uit om tijdens deze reis veel vrouwen te zien; hoofdschuddend, lachend, huilend, zingend, biddend, maar ook dankbaar. Dankbaar voor de kleine en mooie dingen die God doet in mensenlevens. ‘Live, laugh and love.’”
Ik vond het allemaal behoorlijk spannend. Niet het naar Afrika gaan, het avontuur. Wel de groep van 50 Nederlandse (Eva) vrouwen. Hoe reageren vrouwen op Rwanda, op de indrukwekkende ontmoetingen, de soms onbegrijpelijke gastvrije cultuur, op de heftige geschiedenis en met name op elkaar en door elkaar...

Ik heb het eerder deze week al getwittert; mijn vooroordelen over het proto-type EVA- vrouw zijn weggevallen. Geen duffe dozen, überchristelijke rokkentantes of moeders die alleen met foto’s van hun te schattige kids rondlopen en veel kletsen, maar weinig zeggen. Nee, juist leuke, veelal moderne, enthousiaste, lieve en gedreven vrouwen met ieder een eigen (vaak zeer bijzondere) motivatie om aan deze reis deel te nemen. Ook de Rwandese vrouwen waren minder saai dan ik aanvankelijk vermoedde. [over wie deze vooroordelen meer zeggen laat ik even in het midden...]
Ik ben dan ook erg dankbaar dat ik met deze vrouwen op reis mocht. Dat ik een stukje van mijn enthousiasme voor Afrika en Gods liefde op gepaste wijze door mocht geven. Maar zeker ook mocht ontvangen! Want naast lekker de regelneef uithangen, gekken met de meiden van het hotel en het discussieren met John en Gladys, waren er ook vele mooie en bemoeidigende gesprekken met vrouwen en heb ik met een aantal vrouwen samen mogen bidden. Ook waren er prachtige momenten dat er juist even niets gezegd werd, maar de stilte sprak...

De dagen voordat de groep kwam werden nog gevuld met allerlei klusjes - die hoewel Rwanda behoorlijk gestructureerd is en terecht het Afrika voor beginners wordt genoemd - toch meer tijd vragen dan je van tevoren denkt en hoopt. Onderhandelen over prijzen, menus samenstellen, welkomstpresentjes kopen, herziene programma’s en budgetten uitwerken, 50 rozen bestellen, bellen met de ambassade, 200 pakjes biscuits en ballonnen inkopen en niet te vergeten ruim 30 hotelkamers één voor één nalopen op licht, handdoeken, muskietennet, doorlopend toilet en welkomstpakketje.
Woensdagavond sta ik samen met John (teamleader A.E.E.) en Gladys (Program Coordinator A.E.E. en de ambassadeur van de Nederlandse ambassade in Rwanda, de groep op te wachten. Een bijzondere week begint!

Mijn organisatorische taken kon ik mede door goede communicatie en prettige samenwerking met Hilde en Nienke (van EO Eva) en Anneke en Lineke (van Red een Kind) redelijk soepeltjes uitvoeren. Dat maakte dat ik grote delen van het programma ook (intensief) mee kon maken en dus volop meegenoot van ontmoetingen met Rwandese en Nederlandse vrouwen.

Er waren echt ‘Afrika momenten’
Waarop het programma slechts 10 minuten voor aanvang nog even aangepast moest worden. “We’re changing the program”. We moesten regelmatig (af)wachten. We gingen op pad met kippen en geiten. Ik liep letterlijk met miljoenen over straat. De vrouwen waren zwetend aan het werk op het land, zaten relaxed op een matje baskets te maken in een kerkje en waren lachend een lunch voor 100 vrouwen aan het bereiden op houtskool. Wanneer we door de bush reden leek er wel achter elke boom een rennend en zwaaiend kind vandaan te komen. En tot slot was de weg naar een kerk op een berg net buiten Kigali toch echt niet op 5 minuten loopafstand, maar minimaal 30 minuten off-road hobbelen.

Ik was er vooral voor de praktische momenten
Zorgen dat het programma zo goed mogelijk verliep, alles dubbel checken en tussendoor bijvoorbeeld speciaal eten regelen, sponsorbezoeken plannen, tape kopen voor een kapotte koffer, een taart verzorgen voor jarigen, steeds dozen water aandragen en flappen tellen...

Hilarische momenten
Zowel de ‘Afrika momenten’ als de praktische momenten zorgden zo nu en dan voor hilariteit. Zo ging ik op een van de avonden om 22uur samen met Gladys nog inkopen doen voor de lunch van de volgende dag. Een blanke die in een donker steegje, in het Oegandees afdingt op een aantal kilo tomaten deed veel witte tandpasta smiles verschijnen. De stoelendans op het afscheidsfeestje bij A.E.E. in de tuin was ook echt komisch en samen met Epiphanie (een medewerker van A.E.E.) kwam ik in het Akagera National Park niet meer bij toen we de hotelkamer eens goed rond keken... Oh ja en de achterklep van een taxibusje opendoen als Hilde naast je staat (en er een kip verstopt zit) is ook best grappig!

Emotionele momenten
Natuurlijk waren er ook momenten die allerminst hilarisch waren. Momenten vaak, waarop het thema verzoening aan bod kwam. In tekst, muziek en gesprek. Met name een bezoek aan het Kigali Memorial Centre, waarbij we allemaal een roos legden op een van de grote graven van de genocide en het in een kring zingen van het Onze Vader bij een andere kerk waar de verschrikkelijke gebeurtenissen uit 1994 bijna te ruiken zijn maakten diepe indruk...

Inspirerende momenten
Tot slot noem ik de inspirerende momenten. Denkend aan de hoopvolle Rwandese bevolking, de bijzondere sterke vrouwen van de zelfhulpgroepen en de hardwerkende gedreven staff van de A.E.E.
De mooie kerkdienst in de gemeente van Gladys, diverse zegeningen en gebeden die werden uitgesproken, de mooie Eva viering en ook diverse gesprekken in bus of hotelterrein zijn om verder over na te denken.

Gisteravond ging de groep Nederlandse vrouwen terug. En ik heb ze inderdaad gezien; hoofdschuddend, lachend, huilend, zingend, biddend, maar ook dankbaar. Dankbaar voor de kleine en mooie dingen die God doet in mensenlevens. Ik kreeg nog een mega-applaus en was dan ook meteen weer even heerlijk emo-nirah. Thanks dames, met veel liefde en een grote lach gedaan!

Vandaag heerlijk even in de stad rondgehangen, laatste ritje op de boda gemaakt en de resterende Francs uitgegeven samen met Nienke. Nog een paar uurtjes en ik sta weer op het vliegveld voor de terugvlucht. See you mzungu!