Over ouders, vrouwen, een graf en een baby
Door: Monirah
Blijf op de hoogte en volg Monirah
26 April 2012 | Oeganda, Masaka
Vrijdag 20 april 2012
Tegen vier uur zit ik rechtop met mijn hoofd tegen mijn klamboe. Ik hoor een grote knal die in mijn slaperigheid veel weg heeft van een bom. Regen, wind. De gordijnen waaien naar binnen. Er gaan in de wijk achter me een aantal autoalarmen af en even denk ik dat Museveni met zijn leger door Masaka Town trekt. De malariapillen? Nee, het regenseizoen is (ietwat later) begonnen. Dat betekent veel regen in de nachten en gedurende de ochtenden. En in dit geval dus ook een flinke donderslag.
In de ochtend ga ik met een taxi (dit keer slechts 8 man in een gewone personenwagen) naar Bukulula, het schooltje van Willy. Normaal neem ik het eerste stuk een boda, maar vanwege modderstromen in Masaka laat ik dat nu graag achterwege. Het is ouderdag, kinderen komen met hun ouders/verzorgers hun rapport ophalen voor de vakantie. Na een welkom aan de ouders en de visitor (wieowie) en een paar speeches (ja ik mocht ook weer) mogen de ouders de klaslokalen en werkjes van de kinderen bekijken en de juffen vragen stellen. Super leuk om de trotse kinderen (en ouders!) te zien. Gaaf dat het schooltje, dat we in maart vorig jaar opstartten zo goed draait. De ouders zijn enthousiast en het gehele dorp is trots op ‘haar eigen basissschool’. De foto’s zeggen genoeg denk ik.
’s Middags ga ik naar Apollo en Innocent, kijken hoe het met ze is en weer dingen voor de school van hun twee kids Ronald en Ritah regelen. Bij hen is het altijd meteen ouderwets gezellig. Heerlijk kletsen, herinneringen ophalen, filosoferen over de toekomst etc. Ze bekennen een ‘ruzie’ gehad te hebben… De kleine tengere Innocent laat met een brede grijns haar mooie ronde buik zien en Apollo schudt zijn hoofd. Apollo vertelt altijd dat ze aan familyplanning doen, onder het motto ‘kinderen moeten ook eten en bovendien naar school’. Nu zit zijn vrouw daar hoogzwanger van de derde. Hij wilde niet, zij wel… Nog drie weken en dan is ze uitgerekend. Maar hij geeft nog net voordat ik wegga toe; “ik zal best trots zijn hoor!”
Zaterdag 21 april 2012
Om 06.30 uur krijg ik een lift van de eigenaar van mijn Guest House. Goed geregeld, gratis naar Kampala in de regen. We komen al om 09.30 uur aan en dat geeft me de tijd nog even wat dingen voor de projecten van Livingstone die ik de komende twee dagen zal bespreken, voor te bereiden. Ik heb zelfs nog tijd om op een boda door Kampala te crossen en de grootste boekhandel van Kampala in te gaan. Om 13uur ontmoet ik Martin, de directeur van een aantal projecten. Drie uur lang doorlopen we diverse reizen, projecten en budgetten. Zaken doen. Vermoeiend, we zijn beide erg eigenwijs. Maar na een jaar samenwerken zijn we ook zover dat we dat beide hardop tegen elkaar kunnen zeggen (en neem van mij aan, dat is zeker voor een grote belangrijke Afrikaanse vent, best knap!). Omdat Martin nog een andere afspraak elders heeft, ga ik alvast alleen naar zijn huis. Per boda naar het super drukke New Taxipark Kampala. We hoeven maar 45 minuten te wachten voor het busje echt vol is en het park met veel moeite afrijdt. Heerlijk Oegandees…
Zondag 22 april 2012
Martin is de hele dag weg en dat geeft mij de tijd een dagje te computeren. Dingen uitwerken, opzoeken en voorbereiden voor andere projecten en de EO reis. Hoewel het regent schep ik af en toe een luchtje in de buitenwijk van Kampala. Ik word hier veel minder vriendelijk aangesproken door diverse brutale boda-boys dan in Masaka, maar wanneer ik in het Luganda antwoord zijn ze stil. ’s Avonds tussen 18 en 23 uur heb ik weer een volle agenda met Martin. Het is echt goed om ook live dingen door te spreken in plaats van alleen maar via mail en/of telefoon…
Maandag 23 april 2012
Om 08.00 uur heb ik op het kantoor van Isis WICCE een vergadering met Martin, Loyce en nog twee andere dames van Isis, een organisatie die opkomt voor de rechten van de vrouw. Dit door gemeenschappen voorlichting te geven, vrouwen te trainen en ondersteunen en ook d.m.v. intercultural exchange. Zo komt er dus vanavond een groep van 10 vrouwen uit Moordrecht in Oeganda aan om 2 weken samen met 10 Oegandese vrouwen op te trekken. Het is een verhelderend gesprek, waarvan we vinden dat het nog voor mijn vertrek naar Nederland een vervolg moet krijgen. Eens kijken of dat lukt. Ik ben in ieder geval nog steeds onder de indruk van het werk dat deze sterke vrouwen verrichten. De kracht en bemoediging die zij uitstralen is enorm.
Net na de middag vertrek ik met het Oegandese OV naar Masaka terug. Als ik de chauffeur vraag om me halverwege in Bukulula te droppen kijkt hij me ongeloofwaardig aan. “Je kent dat dorp? Weet je het zeker?” Hij vraagt het zo geheimzinnig dat ik bijna vermoed dat daar ooit iets vreselijks gebeurd is… Bij het schooltje is men al begonnen met de toiletten en ook aan de eerste nieuwe bankjes voor de volgende klassen wordt gewerkt. Voor ik wegga, zullen er hopelijk al weer heel wat aanpassingen waar te nemen zijn!
Dinsdag 24 april
It’s raining cats and dogs. Tussen de buien door ga ik wat inkopen doen voor de baby van Innocent, het schooltje van Willy en ik koop een aantal kranten. Ik wilde op zoek gaan naar Jane, maar de weg naar Ndegeya is te glad om met een boda te gaan en taxi’s rijden ook niet die kant op. Het is een glibberige modderpoel. Gelukkig zit ook mijn mailbox weer vol en hoef ik me dus niet te vervelen. Verder surf ik op internet naar info over Kampala, diverse hotels voor de EO en bel ik heel wat af. ‘s Avonds trakteer ik mezelf na een week local food (veel rijst en matoke), op chicken en chips. In het restaurantje word ik meteen door de serveerster Joyce herkent. Toen ik een paar maanden hier was gingen David en ik hier eens in de week eten. Ze heeft een goed geheugen, ze weet zelfs nog wat ik altijd dronk, David altijd at en dat wij samen altijd veel lachten, maar ook goed waren in discussiëren.
Woensdag 25 april 2012
Samen met Willy en Florence en Elisa ga ik op weg naar Nyendo. Net buiten Masaka. Daar ligt onze lieve bijzondere Naba begraven. Vlakbij het huis van de ouders van aunt Florence. Ik wil heel graag het grafje bezoeken en heb begrepen dat ze het nog niet hebben afgemaakt. Daarom nemen we cement, een kruiwagen, jerrycans met water en een bouwvakker mee… Zo gaat dat hier. Ook Peace, Florence zoon en Naba’s broer van 18 jaar gaat mee. Door ontzettend hoog gras en bananenbomen heen wurmen we ons naar een open blek in het bananenbos. Daar liggen een aantal mooie graven en een hoop zand… nooit gedacht dat ik het huilen dat ik na dat telefoontje een week na terugkomst in Nederland nog over zou doen… Wat had dat meisje een bijzonder plekje. (zie een paar berichten terug ‘Naba Afudde’). Samen met Florence – die nu schoon was en dus wel een knuffel kon geven – halen we al huilende en lachende wat herinneringen op. Ook vertelt ze zelf over vroeger toen ze jong was. Maar ze zou al snel volwassen worden. Op haar 12e werd Peace geboren…. Een triest verhaal volgt. En dat verhaal kreeg natuurlijk een vervolg toen de gehandicapte Naba geboren werd. Tsjonge dat zo’n jonge vrouw (even oud als ik) al zoveel meegemaakt kan hebben! Drie uur lang zitten we – inmiddels met 10 mensen – toe te kijken hoe de bouwvakker een mooi graf maakt. Niet zomaar een hoop zand, maar een waardig graf tussen andere graven. Mooi. We zingen een liedje en gaan…
Op de weg terug ontvang ik een smsje van Apollo: Innocent gave birth to a baby-boy! Ook vandaag komen dood en leven weer bij elkaar. Het lijkt wel Afrika…
Lieve mensen, dank voor al jullie warme en leuke berichtjes. Jullie hebben geen idee hoe fijn dat is om hier te lezen als ik elke avond vanaf 19 uur alleen zit! Het bemoedigd en sterkt. Mweebale nnyo! Thanks a lot!
Monirah
Tegen vier uur zit ik rechtop met mijn hoofd tegen mijn klamboe. Ik hoor een grote knal die in mijn slaperigheid veel weg heeft van een bom. Regen, wind. De gordijnen waaien naar binnen. Er gaan in de wijk achter me een aantal autoalarmen af en even denk ik dat Museveni met zijn leger door Masaka Town trekt. De malariapillen? Nee, het regenseizoen is (ietwat later) begonnen. Dat betekent veel regen in de nachten en gedurende de ochtenden. En in dit geval dus ook een flinke donderslag.
In de ochtend ga ik met een taxi (dit keer slechts 8 man in een gewone personenwagen) naar Bukulula, het schooltje van Willy. Normaal neem ik het eerste stuk een boda, maar vanwege modderstromen in Masaka laat ik dat nu graag achterwege. Het is ouderdag, kinderen komen met hun ouders/verzorgers hun rapport ophalen voor de vakantie. Na een welkom aan de ouders en de visitor (wieowie) en een paar speeches (ja ik mocht ook weer) mogen de ouders de klaslokalen en werkjes van de kinderen bekijken en de juffen vragen stellen. Super leuk om de trotse kinderen (en ouders!) te zien. Gaaf dat het schooltje, dat we in maart vorig jaar opstartten zo goed draait. De ouders zijn enthousiast en het gehele dorp is trots op ‘haar eigen basissschool’. De foto’s zeggen genoeg denk ik.
’s Middags ga ik naar Apollo en Innocent, kijken hoe het met ze is en weer dingen voor de school van hun twee kids Ronald en Ritah regelen. Bij hen is het altijd meteen ouderwets gezellig. Heerlijk kletsen, herinneringen ophalen, filosoferen over de toekomst etc. Ze bekennen een ‘ruzie’ gehad te hebben… De kleine tengere Innocent laat met een brede grijns haar mooie ronde buik zien en Apollo schudt zijn hoofd. Apollo vertelt altijd dat ze aan familyplanning doen, onder het motto ‘kinderen moeten ook eten en bovendien naar school’. Nu zit zijn vrouw daar hoogzwanger van de derde. Hij wilde niet, zij wel… Nog drie weken en dan is ze uitgerekend. Maar hij geeft nog net voordat ik wegga toe; “ik zal best trots zijn hoor!”
Zaterdag 21 april 2012
Om 06.30 uur krijg ik een lift van de eigenaar van mijn Guest House. Goed geregeld, gratis naar Kampala in de regen. We komen al om 09.30 uur aan en dat geeft me de tijd nog even wat dingen voor de projecten van Livingstone die ik de komende twee dagen zal bespreken, voor te bereiden. Ik heb zelfs nog tijd om op een boda door Kampala te crossen en de grootste boekhandel van Kampala in te gaan. Om 13uur ontmoet ik Martin, de directeur van een aantal projecten. Drie uur lang doorlopen we diverse reizen, projecten en budgetten. Zaken doen. Vermoeiend, we zijn beide erg eigenwijs. Maar na een jaar samenwerken zijn we ook zover dat we dat beide hardop tegen elkaar kunnen zeggen (en neem van mij aan, dat is zeker voor een grote belangrijke Afrikaanse vent, best knap!). Omdat Martin nog een andere afspraak elders heeft, ga ik alvast alleen naar zijn huis. Per boda naar het super drukke New Taxipark Kampala. We hoeven maar 45 minuten te wachten voor het busje echt vol is en het park met veel moeite afrijdt. Heerlijk Oegandees…
Zondag 22 april 2012
Martin is de hele dag weg en dat geeft mij de tijd een dagje te computeren. Dingen uitwerken, opzoeken en voorbereiden voor andere projecten en de EO reis. Hoewel het regent schep ik af en toe een luchtje in de buitenwijk van Kampala. Ik word hier veel minder vriendelijk aangesproken door diverse brutale boda-boys dan in Masaka, maar wanneer ik in het Luganda antwoord zijn ze stil. ’s Avonds tussen 18 en 23 uur heb ik weer een volle agenda met Martin. Het is echt goed om ook live dingen door te spreken in plaats van alleen maar via mail en/of telefoon…
Maandag 23 april 2012
Om 08.00 uur heb ik op het kantoor van Isis WICCE een vergadering met Martin, Loyce en nog twee andere dames van Isis, een organisatie die opkomt voor de rechten van de vrouw. Dit door gemeenschappen voorlichting te geven, vrouwen te trainen en ondersteunen en ook d.m.v. intercultural exchange. Zo komt er dus vanavond een groep van 10 vrouwen uit Moordrecht in Oeganda aan om 2 weken samen met 10 Oegandese vrouwen op te trekken. Het is een verhelderend gesprek, waarvan we vinden dat het nog voor mijn vertrek naar Nederland een vervolg moet krijgen. Eens kijken of dat lukt. Ik ben in ieder geval nog steeds onder de indruk van het werk dat deze sterke vrouwen verrichten. De kracht en bemoediging die zij uitstralen is enorm.
Net na de middag vertrek ik met het Oegandese OV naar Masaka terug. Als ik de chauffeur vraag om me halverwege in Bukulula te droppen kijkt hij me ongeloofwaardig aan. “Je kent dat dorp? Weet je het zeker?” Hij vraagt het zo geheimzinnig dat ik bijna vermoed dat daar ooit iets vreselijks gebeurd is… Bij het schooltje is men al begonnen met de toiletten en ook aan de eerste nieuwe bankjes voor de volgende klassen wordt gewerkt. Voor ik wegga, zullen er hopelijk al weer heel wat aanpassingen waar te nemen zijn!
Dinsdag 24 april
It’s raining cats and dogs. Tussen de buien door ga ik wat inkopen doen voor de baby van Innocent, het schooltje van Willy en ik koop een aantal kranten. Ik wilde op zoek gaan naar Jane, maar de weg naar Ndegeya is te glad om met een boda te gaan en taxi’s rijden ook niet die kant op. Het is een glibberige modderpoel. Gelukkig zit ook mijn mailbox weer vol en hoef ik me dus niet te vervelen. Verder surf ik op internet naar info over Kampala, diverse hotels voor de EO en bel ik heel wat af. ‘s Avonds trakteer ik mezelf na een week local food (veel rijst en matoke), op chicken en chips. In het restaurantje word ik meteen door de serveerster Joyce herkent. Toen ik een paar maanden hier was gingen David en ik hier eens in de week eten. Ze heeft een goed geheugen, ze weet zelfs nog wat ik altijd dronk, David altijd at en dat wij samen altijd veel lachten, maar ook goed waren in discussiëren.
Woensdag 25 april 2012
Samen met Willy en Florence en Elisa ga ik op weg naar Nyendo. Net buiten Masaka. Daar ligt onze lieve bijzondere Naba begraven. Vlakbij het huis van de ouders van aunt Florence. Ik wil heel graag het grafje bezoeken en heb begrepen dat ze het nog niet hebben afgemaakt. Daarom nemen we cement, een kruiwagen, jerrycans met water en een bouwvakker mee… Zo gaat dat hier. Ook Peace, Florence zoon en Naba’s broer van 18 jaar gaat mee. Door ontzettend hoog gras en bananenbomen heen wurmen we ons naar een open blek in het bananenbos. Daar liggen een aantal mooie graven en een hoop zand… nooit gedacht dat ik het huilen dat ik na dat telefoontje een week na terugkomst in Nederland nog over zou doen… Wat had dat meisje een bijzonder plekje. (zie een paar berichten terug ‘Naba Afudde’). Samen met Florence – die nu schoon was en dus wel een knuffel kon geven – halen we al huilende en lachende wat herinneringen op. Ook vertelt ze zelf over vroeger toen ze jong was. Maar ze zou al snel volwassen worden. Op haar 12e werd Peace geboren…. Een triest verhaal volgt. En dat verhaal kreeg natuurlijk een vervolg toen de gehandicapte Naba geboren werd. Tsjonge dat zo’n jonge vrouw (even oud als ik) al zoveel meegemaakt kan hebben! Drie uur lang zitten we – inmiddels met 10 mensen – toe te kijken hoe de bouwvakker een mooi graf maakt. Niet zomaar een hoop zand, maar een waardig graf tussen andere graven. Mooi. We zingen een liedje en gaan…
Op de weg terug ontvang ik een smsje van Apollo: Innocent gave birth to a baby-boy! Ook vandaag komen dood en leven weer bij elkaar. Het lijkt wel Afrika…
Lieve mensen, dank voor al jullie warme en leuke berichtjes. Jullie hebben geen idee hoe fijn dat is om hier te lezen als ik elke avond vanaf 19 uur alleen zit! Het bemoedigd en sterkt. Mweebale nnyo! Thanks a lot!
Monirah
-
26 April 2012 - 05:57
Carin:
Hee Monirah, jij bent blij met onze berichtjes nou wij zijn blij dat we deelgenoot mogen zijn van jouw ""belevenissen" daar. Wat jij daar allemaal doet en ook durft meid diepe bewondering en respect. Dikke knuf van ons hier xx -
26 April 2012 - 07:04
Helma:
Lieve Monirah,
Indrukwekkend verhaal weer. Heb veel bewondering en respect voor wat je doet. Vandaag komen je vader en David je een tijdje gezelschap houden. Heerlijk om dit alles met hen te delen. Ik was gisteren enorm ondersteboven van het nieuws dat Innocent bevallen is van een zoon. Ik wist niet dat ze zwanger was! Mooi zoals je beschrijft dat hij met zijn hoofd zat te schudden...ik zie het helemaal voor me! Geef ze allemaal maar een dikke knuffel van ons.
Liefs, Arent en Helma -
26 April 2012 - 08:22
Aja:
Hoi Monirah,
Mooi om te zien en te horen wat er allemaal bereikt wordt.
Vooral de ouderdag met rapporten....
Dat moet je best wel blij maken.
Nog veel goeds toegewenst.
Als je onze 10 vrouwen ziet, groetjes uit het nu nog koude Moordrecht.
Aja -
26 April 2012 - 10:05
Marijke:
Wat een mooi verhaal weer Mo! Vol met ontmoetingen. Wat kun je weer goed werk verrichten. Het graf van Naba is wel heel mooi geworden.. Heel vredig. Keep up the good work! En feliciteer Apollo en Innocent van ons!
Liefs,
Marijke -
26 April 2012 - 10:50
Wytske En Jan:
weer genoten van je verhalen...ik weet iemand die staat te popelen om die kant op te gaan...
hartelijke groet -
26 April 2012 - 18:30
Iemke:
Bedankt voor je mooie verhaal Monirah! Indrukwekkend. Het inspireert mij voor dat wat ons te wachten staat deze zomer...
Lieve groet,
Iemke -
26 April 2012 - 19:05
De Smaak Van Afrika:
Wat een bijzondere verhalen. Ik proef de smaak van Afrika op mijn tong. Vandaag door je verhalen en morgen na een dag koken voor onze gasten. Ik mis je in de voorbereiding van de acties en ben best jaloers op je belevenissen. In augustus met elkaar op reis wat zie ik daar naar uit! Het wordt morgen echt een succes de zaal is zo goed als vol. Liefs Suzan en familie -
26 April 2012 - 19:16
Janne:
Lieve lieve Mo,
Kriebels, enorme kriebels en kijk uit naar het feit dat ik deze ervaringen heel binnenkort heel eventjes samen in het echt met je mag delen.
Tot snel!!!! :-) -
26 April 2012 - 19:20
Mama Tea:
Lieve Mo, we spraken elkaar gisteren en wat vond ik dat leuk. Vooral dat Kees je Maria noemde, zo verstond hij jouw naam. Het graf van Naba is zo mooi gemaakt, nog wat bloemetjes erop zou ik zo zeggen. Of groene blaadjes, zo haar gedenken omdat ze zo jong gestorven is.
We hopen dat je het goed hebt met je vader en David. We genieten van de mooie foto's en je belevenissen.
Je bent een vrouw met veel talenten, we zijn trots en blij met je.
lieve groet ook namens Kees. -
26 April 2012 - 21:01
Jany:
Dag Monirah ,we voelde deze dagen ook de milde regen druppels.
Een leuke foto,terwijl de Oegandeze rapporten itgedeeld werden. Zo te zien genoot je van de kinderen ,die soms trots zijn op hun cijfers.
In je schrijven las ik ,dat voor ieder werk veel voor bereidingen vereist zijn., Zoals de vrouwengroep uit Moordrecht.. Vanmorgen las ik snel ,je bericht,; en daarna keek ik buiten naar de 3 witte tulpen , symbolich voor het graf van Nabu.
Alvast een goede ontmoeting met de Oegandeze .,en de Hollandse vrouwen..
Veel Sterkte met je werk.
Hartelijke Groeten
van Jany
tot schrijfs.
-
26 April 2012 - 21:34
Bep.:
wauw...wat maak jij veel mee...ik word er een beetje stil van..Lieve Monirah, succes en geniet er maar van! xBep. -
27 April 2012 - 08:31
Jesca:
Hoi Monirah,
Als ik jouw verslagen lees heb ik de neiging om onmiddellijk een ticket te boeken!! De liefde voor Oeganda delen we. En de bijzondere relatie met Martin ook! :-) Doe vooral de groeten aan de vrouwen van Isis Wicce, als je ze nog eens ziet. Ik heb zoveel bewondering voor ze!
Een hele goede tijd nog!
Hartelijke groeten en de zegen van God gewenst. -
27 April 2012 - 13:04
Monique,Waddinxveen:
Ha Monirah, met veel interesse volg ik de verhalen over je belevenissen in Uganda.
Het voelt als een beetje "thuiskomen".
Ik wens je alle goeds op je reis. Doe vooral ook de groeten aan de Moordrechtse vrouwen. Ik volg hen ook op de voet. Heb het goed met elkaar en met onze vriendinnen uit Lwangosia.
-
27 April 2012 - 13:35
Esther Van Der Veer:
Hoi Monirah,
Tijdens het lezen van je ervaringen moet ik glimlachen, lopen de rillingen soms over mn rug en houden mijn ogen het ook niet droog...
Wat schrijf je mooi beeldend.. in mijn gedachten ben ik even weer in Oeganda.. oh wat mis ik dat land...
En mooi is het he, die uitstraling van de vrouwen van Isis-WICCE... respect voor deze mensen! Wil je hen de groeten doen van me.. ze zijn dagelijks in mijn gedachten...
En een goede reis verder, succes met werken en geniet van Oeganda!
Groet,
Esther -
27 April 2012 - 20:25
Amanda:
Beste Monirah,
Wat geweldig om opnieuw je verhalen te mogen lezen! Fijn ook, zo'n nieuwsbrief die me er steeds op wijst. De vorige keer Rwanda, maar ook nu m.b.t. Oeganda heerlijk herkenbare uitspraken, passages en foto's in je verslagen. Alsof ik er weer middenin zit. Dank! Vanwege vicariaat, scriptie en afstuderen geen verre reis voor mij dit jaar. Maar op deze manier waan ik me toch weer in (en 'onder') het rode stof. Geniet met je broer en vader van Masaka e.o. En doe Martin de groeten als je hem nog spreekt en er aan denkt.
Hartelijke groet,
Amanda -
28 April 2012 - 11:56
Joyce Vd Weijde:
Lieve Monirah,
Wat mooi verhaal weer!!
Ik heb nu pas je verhaal gelezen, wij hadden hier wat rare dagen met het overlijden van mijn lieve oma. Maar het is weer super om te lezen wat je allemaal meemaakt!!
Ik kijk alweer uit naar het volgende stukje. Liefs Joyce -
29 April 2012 - 11:33
Martine:
Weer zo mooi om te lezen, en wat fijn dat het grafje zo mooi is geworden en jij erbij kon zijn. Het met elkaar een plekje gevend, en al zingende doet hoop en de herinneringen dan ook weer leven.
Moeilijk maar ook goed! Groetjes Martine -
30 April 2012 - 21:35
Femmy:
hai Monirah,
Ik heb na het lezen van zowel jouw als het reisverslag van de 10 vrouwen bijna het gevoel in Oeganda te zitten.Maar dat is maar een droom.
Wat fijn dat jij de gelegenheid krijgt om zoveel dromen van andere mensen (daar) wat dichterbij te krijgen!! De 'Mpigigroep is vandaag met hulp van het zonnetje ook weer goed geslaagd in onze opzet.( Zoveel mogelijk hamburgers verkopen.) Met het idee in ons achterhoofd dat jij met de 10 vrouwen op dat zelfde moment in 'Mpigi was gaf een extra tintje aan deze dag.
liefs Femmy
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
