Over ouders, vrouwen, een graf en een baby

Vrijdag 20 april 2012
Tegen vier uur zit ik rechtop met mijn hoofd tegen mijn klamboe. Ik hoor een grote knal die in mijn slaperigheid veel weg heeft van een bom. Regen, wind. De gordijnen waaien naar binnen. Er gaan in de wijk achter me een aantal autoalarmen af en even denk ik dat Museveni met zijn leger door Masaka Town trekt. De malariapillen? Nee, het regenseizoen is (ietwat later) begonnen. Dat betekent veel regen in de nachten en gedurende de ochtenden. En in dit geval dus ook een flinke donderslag.
In de ochtend ga ik met een taxi (dit keer slechts 8 man in een gewone personenwagen) naar Bukulula, het schooltje van Willy. Normaal neem ik het eerste stuk een boda, maar vanwege modderstromen in Masaka laat ik dat nu graag achterwege. Het is ouderdag, kinderen komen met hun ouders/verzorgers hun rapport ophalen voor de vakantie. Na een welkom aan de ouders en de visitor (wieowie) en een paar speeches (ja ik mocht ook weer) mogen de ouders de klaslokalen en werkjes van de kinderen bekijken en de juffen vragen stellen. Super leuk om de trotse kinderen (en ouders!) te zien. Gaaf dat het schooltje, dat we in maart vorig jaar opstartten zo goed draait. De ouders zijn enthousiast en het gehele dorp is trots op ‘haar eigen basissschool’. De foto’s zeggen genoeg denk ik.
’s Middags ga ik naar Apollo en Innocent, kijken hoe het met ze is en weer dingen voor de school van hun twee kids Ronald en Ritah regelen. Bij hen is het altijd meteen ouderwets gezellig. Heerlijk kletsen, herinneringen ophalen, filosoferen over de toekomst etc. Ze bekennen een ‘ruzie’ gehad te hebben… De kleine tengere Innocent laat met een brede grijns haar mooie ronde buik zien en Apollo schudt zijn hoofd. Apollo vertelt altijd dat ze aan familyplanning doen, onder het motto ‘kinderen moeten ook eten en bovendien naar school’. Nu zit zijn vrouw daar hoogzwanger van de derde. Hij wilde niet, zij wel… Nog drie weken en dan is ze uitgerekend. Maar hij geeft nog net voordat ik wegga toe; “ik zal best trots zijn hoor!”

Zaterdag 21 april 2012
Om 06.30 uur krijg ik een lift van de eigenaar van mijn Guest House. Goed geregeld, gratis naar Kampala in de regen. We komen al om 09.30 uur aan en dat geeft me de tijd nog even wat dingen voor de projecten van Livingstone die ik de komende twee dagen zal bespreken, voor te bereiden. Ik heb zelfs nog tijd om op een boda door Kampala te crossen en de grootste boekhandel van Kampala in te gaan. Om 13uur ontmoet ik Martin, de directeur van een aantal projecten. Drie uur lang doorlopen we diverse reizen, projecten en budgetten. Zaken doen. Vermoeiend, we zijn beide erg eigenwijs. Maar na een jaar samenwerken zijn we ook zover dat we dat beide hardop tegen elkaar kunnen zeggen (en neem van mij aan, dat is zeker voor een grote belangrijke Afrikaanse vent, best knap!). Omdat Martin nog een andere afspraak elders heeft, ga ik alvast alleen naar zijn huis. Per boda naar het super drukke New Taxipark Kampala. We hoeven maar 45 minuten te wachten voor het busje echt vol is en het park met veel moeite afrijdt. Heerlijk Oegandees…

Zondag 22 april 2012
Martin is de hele dag weg en dat geeft mij de tijd een dagje te computeren. Dingen uitwerken, opzoeken en voorbereiden voor andere projecten en de EO reis. Hoewel het regent schep ik af en toe een luchtje in de buitenwijk van Kampala. Ik word hier veel minder vriendelijk aangesproken door diverse brutale boda-boys dan in Masaka, maar wanneer ik in het Luganda antwoord zijn ze stil. ’s Avonds tussen 18 en 23 uur heb ik weer een volle agenda met Martin. Het is echt goed om ook live dingen door te spreken in plaats van alleen maar via mail en/of telefoon…

Maandag 23 april 2012
Om 08.00 uur heb ik op het kantoor van Isis WICCE een vergadering met Martin, Loyce en nog twee andere dames van Isis, een organisatie die opkomt voor de rechten van de vrouw. Dit door gemeenschappen voorlichting te geven, vrouwen te trainen en ondersteunen en ook d.m.v. intercultural exchange. Zo komt er dus vanavond een groep van 10 vrouwen uit Moordrecht in Oeganda aan om 2 weken samen met 10 Oegandese vrouwen op te trekken. Het is een verhelderend gesprek, waarvan we vinden dat het nog voor mijn vertrek naar Nederland een vervolg moet krijgen. Eens kijken of dat lukt. Ik ben in ieder geval nog steeds onder de indruk van het werk dat deze sterke vrouwen verrichten. De kracht en bemoediging die zij uitstralen is enorm.
Net na de middag vertrek ik met het Oegandese OV naar Masaka terug. Als ik de chauffeur vraag om me halverwege in Bukulula te droppen kijkt hij me ongeloofwaardig aan. “Je kent dat dorp? Weet je het zeker?” Hij vraagt het zo geheimzinnig dat ik bijna vermoed dat daar ooit iets vreselijks gebeurd is… Bij het schooltje is men al begonnen met de toiletten en ook aan de eerste nieuwe bankjes voor de volgende klassen wordt gewerkt. Voor ik wegga, zullen er hopelijk al weer heel wat aanpassingen waar te nemen zijn!

Dinsdag 24 april
It’s raining cats and dogs. Tussen de buien door ga ik wat inkopen doen voor de baby van Innocent, het schooltje van Willy en ik koop een aantal kranten. Ik wilde op zoek gaan naar Jane, maar de weg naar Ndegeya is te glad om met een boda te gaan en taxi’s rijden ook niet die kant op. Het is een glibberige modderpoel. Gelukkig zit ook mijn mailbox weer vol en hoef ik me dus niet te vervelen. Verder surf ik op internet naar info over Kampala, diverse hotels voor de EO en bel ik heel wat af. ‘s Avonds trakteer ik mezelf na een week local food (veel rijst en matoke), op chicken en chips. In het restaurantje word ik meteen door de serveerster Joyce herkent. Toen ik een paar maanden hier was gingen David en ik hier eens in de week eten. Ze heeft een goed geheugen, ze weet zelfs nog wat ik altijd dronk, David altijd at en dat wij samen altijd veel lachten, maar ook goed waren in discussiëren.

Woensdag 25 april 2012
Samen met Willy en Florence en Elisa ga ik op weg naar Nyendo. Net buiten Masaka. Daar ligt onze lieve bijzondere Naba begraven. Vlakbij het huis van de ouders van aunt Florence. Ik wil heel graag het grafje bezoeken en heb begrepen dat ze het nog niet hebben afgemaakt. Daarom nemen we cement, een kruiwagen, jerrycans met water en een bouwvakker mee… Zo gaat dat hier. Ook Peace, Florence zoon en Naba’s broer van 18 jaar gaat mee. Door ontzettend hoog gras en bananenbomen heen wurmen we ons naar een open blek in het bananenbos. Daar liggen een aantal mooie graven en een hoop zand… nooit gedacht dat ik het huilen dat ik na dat telefoontje een week na terugkomst in Nederland nog over zou doen… Wat had dat meisje een bijzonder plekje. (zie een paar berichten terug ‘Naba Afudde’). Samen met Florence – die nu schoon was en dus wel een knuffel kon geven – halen we al huilende en lachende wat herinneringen op. Ook vertelt ze zelf over vroeger toen ze jong was. Maar ze zou al snel volwassen worden. Op haar 12e werd Peace geboren…. Een triest verhaal volgt. En dat verhaal kreeg natuurlijk een vervolg toen de gehandicapte Naba geboren werd. Tsjonge dat zo’n jonge vrouw (even oud als ik) al zoveel meegemaakt kan hebben! Drie uur lang zitten we – inmiddels met 10 mensen – toe te kijken hoe de bouwvakker een mooi graf maakt. Niet zomaar een hoop zand, maar een waardig graf tussen andere graven. Mooi. We zingen een liedje en gaan…
Op de weg terug ontvang ik een smsje van Apollo: Innocent gave birth to a baby-boy! Ook vandaag komen dood en leven weer bij elkaar. Het lijkt wel Afrika…

Lieve mensen, dank voor al jullie warme en leuke berichtjes. Jullie hebben geen idee hoe fijn dat is om hier te lezen als ik elke avond vanaf 19 uur alleen zit! Het bemoedigd en sterkt. Mweebale nnyo! Thanks a lot!
Monirah