“Kulikayo!” | "Welkom terug!"

En daar zit ik dan weer… in het oh zo vertrouwde Masaka. De rode aarde weer tussen mijn tenen, de muskieten boven mijn hoofd, een mirinda fruity en een bord matoke (bananenprak) voor me op de verkleurde plastic tuintafel en op de achtergrond heerlijk swingende Buganda muziek. Na het voor mij onbekende India en Rwanda ben ik weer terug op bekend en geliefd terrein, in Oeganda!

Bijna 4 weken mag ik hier weer zijn. Mijn bezoek is veelledig dit keer. Zo zal ik ‘mijn eigen families’, sponsorkinderen en het schooltje van Willy bezoeken en waar mogelijk weer bijstaan. Ook nu ben ik niet met lege handen aangekomen, sponsors bedankt! Daarnaast zal ik ook weer Livingstone projecten bezoeken in mijn nieuwe functie als ‘International Relations Manager’ (een lekkere dikke titel om me staande te houden tussen al die stevige, oudere, bovendien veelal mannelijke projectleiders hier – aldus Steffen). Ook zal ik een aantal dingen voor de EO Metterdaad reis voorbereiden, deze al in oktober zijn. Verder komen ook mijn broer David (bij velen bekend) en mijn vader (!) naar Oeganda. Hoe gaaf is dat?! Eind volgende week kunnen David en ik eindelijk ‘ons pa’ eens laten zien waar we altijd zo vol van zijn! En tot slot, zal ik ook de groep vrouwen uit Moordrecht (die ik zo gek heb gekregen een ‘vrouwenreis’ te maken) nog een dag – of twee – ontmoeten. Het worden bijzondere weken, dat kan niet anders!

Maandagavond 16 april
Ik land in Entebbe. Door het raampje zag ik op Lake Victoria al wat lichtjes van scheepjes. Een herkenbaar beeld. Gek dat een land zover weg, zo thuis kan voelen. Ik slaak een verlichte zucht als ik het vliegtuig uitstap. Ik ben blij. De laatste weken was ik (te) druk met reizen, (vrijwilligers)werk en van alles en nog wat. Dat heb je weleens… Ik neem me meteen vastbesloten voor de eerste dagen echt even rustig aan te doen voor ik ook hier weer dolenthousiast van start ga. De meneer die beneden het trapje staat glimlacht gemoedelijk en zegt zacht “Have a great time here in Uganda” Als ik hem in het Oegandees bedank antwoordt hij breedlachend en luid: “Kulikayo nnyabo!” “Welcome terug mevrouw!” Heerlijk, I am back!

Dinsdag 17 april
Om half acht vertrek ik al vanaf Entebbe met een taxi naar Masaka. Het regent. Het waait. Het verlate regenseizoen is aangebroken. Als ik 2,5 uur later aankom bij Maria Flo, mijn ‘thuisbasis’, is het alweer droog. Ik pak wat spullen uit, ga de stad in om meteen een lokale SIMkaart te kopen, een krantje en wat kleine dingetjes als kleurtjes etc. Ik had geen ruimte in mijn backpack voor cadeautjes, dus sla ik hier maar meteen wat in. Onderweg zie ik meteen al wat bekenden. In de supermarkt, het boekwinkeltje en een oud-leerling op straat. Als vanouds. Dan kan ik het niet laten ook Willy toch maar alvast te seinen dat ik veilig ben aangekomen en dat ik hem morgen op wil zoeken in Bukulula. Ik ben benieuwd hoe het met het schooltje, de docenten en natuurlijk de leerlingen gaat. “Waar ben je? Moet ik je halen? Hoe laat? Waar?” Als ik hem vertel dat ik al in town ben geweest en op een boda heb gezeten lacht hij; “you’re back auntie!” Een uur later geven we elkaar een dikke knuffel. Altijd net lang (of kort) genoeg om niet te hoeven huilen. Alhoewel… ik houd het altijd moeilijk droog als ik de mensen hier weer in gezondheid zie. Blijdschap alom!

Woensdag 18 april
Na dinsdag al flink te hebben gekletst, geboomd en gelachen, ga ik nu naar Bukulula. Ik neem wederom een taxi. Deze keer wordt hij volgepropt, maar krijg ik wel de eerlijke prijs van 3000 Oegandese shilling. Ook in huize Lubega voel ik me thuis. Veel uren bracht ik hier door met Willy, Sara en de kids, toen we de plannen voor het schooltje vorig jaar in maart uitwerkten. Ik logeerde er zelfs een paar dagen. Lekker primitief, een gat in de ‘achtertuin’ en een teiltje naast mijn bed om me te wassen. Het schooltje is sinds augustus alweer aangepast. Ze hebben zelf van bomen van de achtertuin een lokaal bijgemaakt en wat bankjes gefabriceerd. Het terrein is nu bijna vol. Het kippenproject dat voor een groot deel van de inkomsten zorgt is verder naar achteren verplaatst. Om verder te gaan met de registratie (die dus al van start is gegaan - elke term komt er inspectie om vooruitgangen te beoordelen), zullen we na moeten denken over de bouw van de toiletten, de grond en mogelijke uitbouw. De school draait in ieder geval bijna zelfstandig. Met maar een tekort van €350 per term. Dat is nog best te doen en knap voor een startende school! Ouders van de kinderen brengen van alles mee en supporten de school in hun dorp van harte.
Terug in Masaka ga ik naar Florence, Elisa en de kinderen (Petra, Monirah en Gideon). Als ik na flinke off road wegen en dus flink hobbelen in het mini dorpje aankom hoor ik als ik van de boda afstap achter me “Monilla”. Ik draai me om en daar komt Monirah aanhuppelen! Petra staat als altijd op een afstandje afwachtend te kijken. Maar Monirah uit zichzelf pratend en enthousiast had ik nog niet meegemaakt! Met aan beide handen kleine donkere vingertjes lopen we een stukje verder naar het nieuwe huis dat we in augustus nog pleisterden. Raar, ik weet dat Naba er niet meer is en toch wacht ik op het gelach, gegil en de herrie de ze altijd kon maken… maar nee het blijft inderdaad stil. Een raar gevoel in mijn buik. Even geen blijdschap. Voorzichtig knijp ik in de kleine lieve handjes van Petra en Monirah, die tegelijk omhoog kijken als ik stil blijf staan. Geen Naba, maar ook geen papa en mama. De meiden brengen me bij het stuk land dat ze een stukje verderop hebben. Zowel Florence als Elisa zijn hard aan het werk om een en ander te verbouwen. Florence verontschuldigd zich dat ze vies is als ik haar een stevige omhelzing geef. “Kan mij dat nou schelen… Even iemand beetpakken na dat rare gevoel van net.” We kletsen even kort bij, maar ik besluit ze volgende week op mijn gemak op te zoeken, als ze weten dat ik kom. Ik overviel ze nu ook een beetje, hun telefoon was al een paar dagen zonder batterij, dus ik kon ze niet op de hoogte brengen… Volgende keer gaan we dan ook meteen het graf van Naba opzoeken en afmaken (dwz ook van een goede bovenlaag voorzien en misschien wat steentjes erop).

Donderdag 19 april
Vandaag dan echt even niets gedaan. Nou ja, bijna niets. Even naar de bank, Frank opgezocht (een leerling die we helpen met allerlei medicijnen) een aantal mensen even gebeld en op de hoogte gebracht van mijn aanwezigheid en tot slot dingen voor Livingstone voorbereid en een flinke mailachterstand bijgewerkt.
Morgen weer een dagje Bukulula, de kinderen krijgen vakantie - en dus hun rapporten. Zaterdag ga ik naar Kampala om Martin te ontmoeten.

With love from Uganda,
Monirah