“Kulikayo!” | "Welkom terug!"
Door: Monirah
Blijf op de hoogte en volg Monirah
19 April 2012 | Oeganda, Masaka
En daar zit ik dan weer… in het oh zo vertrouwde Masaka. De rode aarde weer tussen mijn tenen, de muskieten boven mijn hoofd, een mirinda fruity en een bord matoke (bananenprak) voor me op de verkleurde plastic tuintafel en op de achtergrond heerlijk swingende Buganda muziek. Na het voor mij onbekende India en Rwanda ben ik weer terug op bekend en geliefd terrein, in Oeganda!
Bijna 4 weken mag ik hier weer zijn. Mijn bezoek is veelledig dit keer. Zo zal ik ‘mijn eigen families’, sponsorkinderen en het schooltje van Willy bezoeken en waar mogelijk weer bijstaan. Ook nu ben ik niet met lege handen aangekomen, sponsors bedankt! Daarnaast zal ik ook weer Livingstone projecten bezoeken in mijn nieuwe functie als ‘International Relations Manager’ (een lekkere dikke titel om me staande te houden tussen al die stevige, oudere, bovendien veelal mannelijke projectleiders hier – aldus Steffen). Ook zal ik een aantal dingen voor de EO Metterdaad reis voorbereiden, deze al in oktober zijn. Verder komen ook mijn broer David (bij velen bekend) en mijn vader (!) naar Oeganda. Hoe gaaf is dat?! Eind volgende week kunnen David en ik eindelijk ‘ons pa’ eens laten zien waar we altijd zo vol van zijn! En tot slot, zal ik ook de groep vrouwen uit Moordrecht (die ik zo gek heb gekregen een ‘vrouwenreis’ te maken) nog een dag – of twee – ontmoeten. Het worden bijzondere weken, dat kan niet anders!
Maandagavond 16 april
Ik land in Entebbe. Door het raampje zag ik op Lake Victoria al wat lichtjes van scheepjes. Een herkenbaar beeld. Gek dat een land zover weg, zo thuis kan voelen. Ik slaak een verlichte zucht als ik het vliegtuig uitstap. Ik ben blij. De laatste weken was ik (te) druk met reizen, (vrijwilligers)werk en van alles en nog wat. Dat heb je weleens… Ik neem me meteen vastbesloten voor de eerste dagen echt even rustig aan te doen voor ik ook hier weer dolenthousiast van start ga. De meneer die beneden het trapje staat glimlacht gemoedelijk en zegt zacht “Have a great time here in Uganda” Als ik hem in het Oegandees bedank antwoordt hij breedlachend en luid: “Kulikayo nnyabo!” “Welcome terug mevrouw!” Heerlijk, I am back!
Dinsdag 17 april
Om half acht vertrek ik al vanaf Entebbe met een taxi naar Masaka. Het regent. Het waait. Het verlate regenseizoen is aangebroken. Als ik 2,5 uur later aankom bij Maria Flo, mijn ‘thuisbasis’, is het alweer droog. Ik pak wat spullen uit, ga de stad in om meteen een lokale SIMkaart te kopen, een krantje en wat kleine dingetjes als kleurtjes etc. Ik had geen ruimte in mijn backpack voor cadeautjes, dus sla ik hier maar meteen wat in. Onderweg zie ik meteen al wat bekenden. In de supermarkt, het boekwinkeltje en een oud-leerling op straat. Als vanouds. Dan kan ik het niet laten ook Willy toch maar alvast te seinen dat ik veilig ben aangekomen en dat ik hem morgen op wil zoeken in Bukulula. Ik ben benieuwd hoe het met het schooltje, de docenten en natuurlijk de leerlingen gaat. “Waar ben je? Moet ik je halen? Hoe laat? Waar?” Als ik hem vertel dat ik al in town ben geweest en op een boda heb gezeten lacht hij; “you’re back auntie!” Een uur later geven we elkaar een dikke knuffel. Altijd net lang (of kort) genoeg om niet te hoeven huilen. Alhoewel… ik houd het altijd moeilijk droog als ik de mensen hier weer in gezondheid zie. Blijdschap alom!
Woensdag 18 april
Na dinsdag al flink te hebben gekletst, geboomd en gelachen, ga ik nu naar Bukulula. Ik neem wederom een taxi. Deze keer wordt hij volgepropt, maar krijg ik wel de eerlijke prijs van 3000 Oegandese shilling. Ook in huize Lubega voel ik me thuis. Veel uren bracht ik hier door met Willy, Sara en de kids, toen we de plannen voor het schooltje vorig jaar in maart uitwerkten. Ik logeerde er zelfs een paar dagen. Lekker primitief, een gat in de ‘achtertuin’ en een teiltje naast mijn bed om me te wassen. Het schooltje is sinds augustus alweer aangepast. Ze hebben zelf van bomen van de achtertuin een lokaal bijgemaakt en wat bankjes gefabriceerd. Het terrein is nu bijna vol. Het kippenproject dat voor een groot deel van de inkomsten zorgt is verder naar achteren verplaatst. Om verder te gaan met de registratie (die dus al van start is gegaan - elke term komt er inspectie om vooruitgangen te beoordelen), zullen we na moeten denken over de bouw van de toiletten, de grond en mogelijke uitbouw. De school draait in ieder geval bijna zelfstandig. Met maar een tekort van €350 per term. Dat is nog best te doen en knap voor een startende school! Ouders van de kinderen brengen van alles mee en supporten de school in hun dorp van harte.
Terug in Masaka ga ik naar Florence, Elisa en de kinderen (Petra, Monirah en Gideon). Als ik na flinke off road wegen en dus flink hobbelen in het mini dorpje aankom hoor ik als ik van de boda afstap achter me “Monilla”. Ik draai me om en daar komt Monirah aanhuppelen! Petra staat als altijd op een afstandje afwachtend te kijken. Maar Monirah uit zichzelf pratend en enthousiast had ik nog niet meegemaakt! Met aan beide handen kleine donkere vingertjes lopen we een stukje verder naar het nieuwe huis dat we in augustus nog pleisterden. Raar, ik weet dat Naba er niet meer is en toch wacht ik op het gelach, gegil en de herrie de ze altijd kon maken… maar nee het blijft inderdaad stil. Een raar gevoel in mijn buik. Even geen blijdschap. Voorzichtig knijp ik in de kleine lieve handjes van Petra en Monirah, die tegelijk omhoog kijken als ik stil blijf staan. Geen Naba, maar ook geen papa en mama. De meiden brengen me bij het stuk land dat ze een stukje verderop hebben. Zowel Florence als Elisa zijn hard aan het werk om een en ander te verbouwen. Florence verontschuldigd zich dat ze vies is als ik haar een stevige omhelzing geef. “Kan mij dat nou schelen… Even iemand beetpakken na dat rare gevoel van net.” We kletsen even kort bij, maar ik besluit ze volgende week op mijn gemak op te zoeken, als ze weten dat ik kom. Ik overviel ze nu ook een beetje, hun telefoon was al een paar dagen zonder batterij, dus ik kon ze niet op de hoogte brengen… Volgende keer gaan we dan ook meteen het graf van Naba opzoeken en afmaken (dwz ook van een goede bovenlaag voorzien en misschien wat steentjes erop).
Donderdag 19 april
Vandaag dan echt even niets gedaan. Nou ja, bijna niets. Even naar de bank, Frank opgezocht (een leerling die we helpen met allerlei medicijnen) een aantal mensen even gebeld en op de hoogte gebracht van mijn aanwezigheid en tot slot dingen voor Livingstone voorbereid en een flinke mailachterstand bijgewerkt.
Morgen weer een dagje Bukulula, de kinderen krijgen vakantie - en dus hun rapporten. Zaterdag ga ik naar Kampala om Martin te ontmoeten.
With love from Uganda,
Monirah
Bijna 4 weken mag ik hier weer zijn. Mijn bezoek is veelledig dit keer. Zo zal ik ‘mijn eigen families’, sponsorkinderen en het schooltje van Willy bezoeken en waar mogelijk weer bijstaan. Ook nu ben ik niet met lege handen aangekomen, sponsors bedankt! Daarnaast zal ik ook weer Livingstone projecten bezoeken in mijn nieuwe functie als ‘International Relations Manager’ (een lekkere dikke titel om me staande te houden tussen al die stevige, oudere, bovendien veelal mannelijke projectleiders hier – aldus Steffen). Ook zal ik een aantal dingen voor de EO Metterdaad reis voorbereiden, deze al in oktober zijn. Verder komen ook mijn broer David (bij velen bekend) en mijn vader (!) naar Oeganda. Hoe gaaf is dat?! Eind volgende week kunnen David en ik eindelijk ‘ons pa’ eens laten zien waar we altijd zo vol van zijn! En tot slot, zal ik ook de groep vrouwen uit Moordrecht (die ik zo gek heb gekregen een ‘vrouwenreis’ te maken) nog een dag – of twee – ontmoeten. Het worden bijzondere weken, dat kan niet anders!
Maandagavond 16 april
Ik land in Entebbe. Door het raampje zag ik op Lake Victoria al wat lichtjes van scheepjes. Een herkenbaar beeld. Gek dat een land zover weg, zo thuis kan voelen. Ik slaak een verlichte zucht als ik het vliegtuig uitstap. Ik ben blij. De laatste weken was ik (te) druk met reizen, (vrijwilligers)werk en van alles en nog wat. Dat heb je weleens… Ik neem me meteen vastbesloten voor de eerste dagen echt even rustig aan te doen voor ik ook hier weer dolenthousiast van start ga. De meneer die beneden het trapje staat glimlacht gemoedelijk en zegt zacht “Have a great time here in Uganda” Als ik hem in het Oegandees bedank antwoordt hij breedlachend en luid: “Kulikayo nnyabo!” “Welcome terug mevrouw!” Heerlijk, I am back!
Dinsdag 17 april
Om half acht vertrek ik al vanaf Entebbe met een taxi naar Masaka. Het regent. Het waait. Het verlate regenseizoen is aangebroken. Als ik 2,5 uur later aankom bij Maria Flo, mijn ‘thuisbasis’, is het alweer droog. Ik pak wat spullen uit, ga de stad in om meteen een lokale SIMkaart te kopen, een krantje en wat kleine dingetjes als kleurtjes etc. Ik had geen ruimte in mijn backpack voor cadeautjes, dus sla ik hier maar meteen wat in. Onderweg zie ik meteen al wat bekenden. In de supermarkt, het boekwinkeltje en een oud-leerling op straat. Als vanouds. Dan kan ik het niet laten ook Willy toch maar alvast te seinen dat ik veilig ben aangekomen en dat ik hem morgen op wil zoeken in Bukulula. Ik ben benieuwd hoe het met het schooltje, de docenten en natuurlijk de leerlingen gaat. “Waar ben je? Moet ik je halen? Hoe laat? Waar?” Als ik hem vertel dat ik al in town ben geweest en op een boda heb gezeten lacht hij; “you’re back auntie!” Een uur later geven we elkaar een dikke knuffel. Altijd net lang (of kort) genoeg om niet te hoeven huilen. Alhoewel… ik houd het altijd moeilijk droog als ik de mensen hier weer in gezondheid zie. Blijdschap alom!
Woensdag 18 april
Na dinsdag al flink te hebben gekletst, geboomd en gelachen, ga ik nu naar Bukulula. Ik neem wederom een taxi. Deze keer wordt hij volgepropt, maar krijg ik wel de eerlijke prijs van 3000 Oegandese shilling. Ook in huize Lubega voel ik me thuis. Veel uren bracht ik hier door met Willy, Sara en de kids, toen we de plannen voor het schooltje vorig jaar in maart uitwerkten. Ik logeerde er zelfs een paar dagen. Lekker primitief, een gat in de ‘achtertuin’ en een teiltje naast mijn bed om me te wassen. Het schooltje is sinds augustus alweer aangepast. Ze hebben zelf van bomen van de achtertuin een lokaal bijgemaakt en wat bankjes gefabriceerd. Het terrein is nu bijna vol. Het kippenproject dat voor een groot deel van de inkomsten zorgt is verder naar achteren verplaatst. Om verder te gaan met de registratie (die dus al van start is gegaan - elke term komt er inspectie om vooruitgangen te beoordelen), zullen we na moeten denken over de bouw van de toiletten, de grond en mogelijke uitbouw. De school draait in ieder geval bijna zelfstandig. Met maar een tekort van €350 per term. Dat is nog best te doen en knap voor een startende school! Ouders van de kinderen brengen van alles mee en supporten de school in hun dorp van harte.
Terug in Masaka ga ik naar Florence, Elisa en de kinderen (Petra, Monirah en Gideon). Als ik na flinke off road wegen en dus flink hobbelen in het mini dorpje aankom hoor ik als ik van de boda afstap achter me “Monilla”. Ik draai me om en daar komt Monirah aanhuppelen! Petra staat als altijd op een afstandje afwachtend te kijken. Maar Monirah uit zichzelf pratend en enthousiast had ik nog niet meegemaakt! Met aan beide handen kleine donkere vingertjes lopen we een stukje verder naar het nieuwe huis dat we in augustus nog pleisterden. Raar, ik weet dat Naba er niet meer is en toch wacht ik op het gelach, gegil en de herrie de ze altijd kon maken… maar nee het blijft inderdaad stil. Een raar gevoel in mijn buik. Even geen blijdschap. Voorzichtig knijp ik in de kleine lieve handjes van Petra en Monirah, die tegelijk omhoog kijken als ik stil blijf staan. Geen Naba, maar ook geen papa en mama. De meiden brengen me bij het stuk land dat ze een stukje verderop hebben. Zowel Florence als Elisa zijn hard aan het werk om een en ander te verbouwen. Florence verontschuldigd zich dat ze vies is als ik haar een stevige omhelzing geef. “Kan mij dat nou schelen… Even iemand beetpakken na dat rare gevoel van net.” We kletsen even kort bij, maar ik besluit ze volgende week op mijn gemak op te zoeken, als ze weten dat ik kom. Ik overviel ze nu ook een beetje, hun telefoon was al een paar dagen zonder batterij, dus ik kon ze niet op de hoogte brengen… Volgende keer gaan we dan ook meteen het graf van Naba opzoeken en afmaken (dwz ook van een goede bovenlaag voorzien en misschien wat steentjes erop).
Donderdag 19 april
Vandaag dan echt even niets gedaan. Nou ja, bijna niets. Even naar de bank, Frank opgezocht (een leerling die we helpen met allerlei medicijnen) een aantal mensen even gebeld en op de hoogte gebracht van mijn aanwezigheid en tot slot dingen voor Livingstone voorbereid en een flinke mailachterstand bijgewerkt.
Morgen weer een dagje Bukulula, de kinderen krijgen vakantie - en dus hun rapporten. Zaterdag ga ik naar Kampala om Martin te ontmoeten.
With love from Uganda,
Monirah
-
19 April 2012 - 19:55
Jesca:
Hé Monirah, ik ben jaloers op je! Doe Martin vooral de groeten! En geniet maar lekker van het fantastische Oeganda. Als ik je verhaal lees, begint het prompt ontzettend te kriebelen en zie ik alles voor me. Nou ja, ik krijg vast ook wel weer een kans om naar dit geweldige land te gaan met z'n fantastische inwoners! -
19 April 2012 - 20:05
Janne:
Kulikayo Nyabo, Tunalabagana :-) -
19 April 2012 - 20:08
Jany:
Beste Monirah.
Bedankt voor je bericht. Hoop dat je in deze vier weken ,met plezier zal werken,en bovendien mag genieten van vrije dagen
,met David en je Vader.
Goed nieuws ,Brenda gaat in Mei starten met haar nieuwe baan.
Leuk dat je ieder zo op de hoogte wil houden van je werk in Oeganda.
Veel sterkte bij de bezoeken van Nabu,s ouders.
Lieve Groeten
tot schrijfs -
19 April 2012 - 20:10
Helma:
Lieve Monirah, wat heerlijk dat je weer "thuis" bent in Oeganda. En wat fijn dat straks je vader en David aanhaken en dat je samen ervaringen kunt delen. Geniet er maar van en wij zullen weer meegenieten door je verhalen.
Liefs van Arent en Helma -
19 April 2012 - 20:16
Wytske En Jan:
Gek is dat, ik ben nog nooit in Oeganda geweest. maar jouw verhaal brengt me er weer terug...het klinkt zo bekend! zo heerlijk! have a good time!
-
19 April 2012 - 20:23
Trudi:
Monirah, we are coming!
Ik ga wel mijn best doen mijn hart niet zo te verliezen aan Afrika.........
Maar het is moeilijk, ik weet het -
19 April 2012 - 20:33
Cora :
Monirah, ik kan bijna niet wachten je te ontmoeten volgende week in Oeganda, kijk er enorm naar uit! Tot dan!!! -
19 April 2012 - 20:49
Martine:
Lieve Monirah,
Wat geweldig weer, neem mij volgende keer maar in je koffer mee, ik weeg alleen "iets" meer dan 20kg! Ik doe dan wel je boodschappen en kijk stilletjes om me heen, dat zou ik alleen al geweldig vinden, laat staan wat jij doet!
Door jou verhaal krijg je zin het zelf te gaan zien en beleven! Nou geniet van je thuis, liefs Martine -
19 April 2012 - 21:37
Mzungu Daaf:
TROTSSSSS en kan niet wachten!!!!
XXX -
19 April 2012 - 21:50
Brian:
heerlijk weer terug in je 2e thuis he :) goed te lezen dat je het zo naar je zin hebt. Geniet van je tijd daar en heel veel succes in alles wat je doet. Jeukt wel weer als ik je foto's zie :)
weeraba nnyabo -
20 April 2012 - 03:55
Dorien:
Ha zus, fijn om je verhalen weer te lezen, wacht nog steeds op je eerste boek...Ga maar lekker genieten van je 2e thuis...veel plezier daar ook met je papa en Daaf.. Hier alles goed, Jasmijn heeft een super verjaardag gehad en is niet achter haar naaimachine vandaan te krijgen, morgen hoort ze de uitslag van het verkeersexamen.... Nou ik ga nu stoppen moet gaan werken .. dikke knuffel van ons allemaalXXXX -
20 April 2012 - 06:01
Carin:
Hee meis leuk om weer wat van je te lezen! Super wat je doet Veel plezier en succes daar xx -
20 April 2012 - 08:09
Willeke:
Heerlijk mens, ik zit weer gekluisterd achter het scherm. Voel,proef en heb heimwee...hoe kan dat toch...
Ik vind het heerlijk dat jij zoveel reist en het met ons deelt. Het is net of ik, zittend op de bank, zelf daar ben. Hoe doe je dat toch?
Dank je wel weer enne geniet alsjeblieft heel veel.
Wat is Monirah groot geworden mai...
Wat fijn dat je samen met haar ouders en de kids haar grafje gaat verzorgen...zeg je even dag van mij...
Wat zal ze zingen...
Dikke pakkert -
20 April 2012 - 08:10
Willeke:
Ik bedoel natuurlijk Naba"s graf...hoefde ik niet uit te leggen denk ik maar toch.. -
20 April 2012 - 08:12
Marry:
Lieve Monirah, Je verhaal lezen, genieten, en dan bedenken dat ik daar zelf volgende week ook ben! Super. Blijf genieten en tot gauw ziens in jouw 2e moederland. -
20 April 2012 - 13:48
Marijke:
Goed te lezen dat je weer helemaal op je plekkie zit! Wat zien de kids er goed uit! Enjoy!
Liefs,
Marijke -
20 April 2012 - 17:16
Joyce:
Hai Monirah,
Fijn weer te lezen! Echt vol bewondering zit ik te lezen wat je allemaal doet en meemaakt. Geniet van de tijd en ook straks met je broer, vader en de dames uit moordrecht. Ik zou graag zo even om een hoekje willen kijken!!
Liefs Joyce -
20 April 2012 - 17:56
Petra (Mzungu):
Super Monirah, dat je die Moordse en Goudse dames zo ver hebt gekregen ook te komen volgende week....!Lijkt mij schitterend om die mooie verhalen en prachtige plaatjes nu in het echt te gaan ontdekken/zien...!
Tot heel snel, enne geniet ze... met allen die je lief zijn! X -
22 April 2012 - 14:42
Wilmy:
Niet eens meer een hele dag... morgenochtend stappen we in zo'n grote vogel om morgenavond laat in Oeganda aan te komen...kriebels, spannend ook, maar zó'n zin om het avontuur te beginnen!!
Monirah, door jouw verhalen, door de ervaringen van de kinderen... here we come!!
Tot heel gauw..
groet,
Wilmy -
24 April 2012 - 13:56
Wendy:
Hee meis,
Je bent weer 'thuis'. Fijn.. Maak maar weer veel mensen blij.
Liefs -
25 April 2012 - 11:45
Esther Schep:
hoi,
fijn dat het goed met je gaat.
het was gezellig bij jasmijn, kado werd goed ontvangen.
liefs en geniet ervan!
esther
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
