Unbelievable. God is able!
Door: Monirah
Blijf op de hoogte en volg Monirah
10 Mei 2012 | Oeganda, Masaka
Bijzondere ontmoetingen, onverwachte en soms ook ongewenste gebeurtenissen, maar vooral weer veel mooie momenten liggen in de afgelopen week. Nog maar een paar dagen te gaan. Maandagochtend weer een glas koude melk en een boterham met kaas…
Donderdag 3 mei
In de stromende regen ga ik weer op hoteljacht in Kampala. Dit keer met een bekende; Henry Namala. Een taxidriver die ons al vaker gereden heeft. Echter was dat vooral in en om Masaka en kom er nu achter dat hij de weg in Kampala nauwelijks kent. Ik mag dus tomtom spelen in de hectiek van taxi’s, matatu’s en vooral veel bodadrivers. Als we vooraan staan om een kruising over te steken, komt er ineens een heel konvooi aan. Halverwege de rit staat er midden op het kruispunt een van de grote wagens stil en gaat het dak open. Een man met bolle ogen komt tevoorschijn en begint druk en enthousiast te zwaaien naar de menigte die zich in no time had verzamelt in de smalle straatjes van deze achterbuurt. Het is Besigye. De oppositieleider in Oeganda die al diverse oproer heeft veroorzaakt. Als we eindelijk weer vooruit kunnen ben ik opgelucht. Je weet het nooit met samenscholingen in Kampala… Bovendien lijkt mijn missie een goed ‘EO-hotel’ te zoeken geslaagd en ben ik ook nog in de grote Namirembe Cathedral geweest. Tegen de avond pikken we papa en David op die vanaf maandag op safari waren. Enthousiast krijg ik foto’s te zien van leeuwen, neushoorns en chimpansees. Ze hebben veel gezien!
Vrijdag 4 mei
Een dagje bekenden bezoeken in en om Masaka. zoals Frank en andere studenten die inmiddels alweer twee jaar op Numasa Secondary school zitten. Voor Charles, Wasswa en Salim betaal ik weer het jaarlijkse schoolgeld. Ook ga ik even bij de kleine Ruben kijken en bij Jane langs. Rond een uur of vier belt David vanuit de stad, dat hij en papa bij Ali zijn en of ik daar ook even langs kom. Ali is een bijzondere man. Hij runt de Agha Khan Moskee in Masaka Town. Een heel vriendelijke, rustige en harmonieuze man. Hij zorgt voor een heel aantal kinderen van eigen familie, maar ook voor een aantal arme kinderen in de buurt. Daarnaast heeft hij een geweldig grote en prachtige tuin net buiten Masaka. Zijn hobby’s: tuinieren en lekker eten bereiden. We genieten ervan!
Zaterdag 5 mei
Met een boodschappenlijstje naar town; matrassen, dekens, muskietennetten, rijst, suiker, zeep en beltegoed. Als we aan het ‘winkelen’ zijn komen we een aantal jongens tegen die ik in de klas heb gehad. (Papa verwondert zich dat je in de drukte van Masaka, toch telkens weer bekenden tegen kunt komen.) Als de pick-up volgeladen is duikt David achterin de laadbak en gaan we op weg naar Bukulula. Allereerst naar de gehandicaptenworkshop; een opvanghuis(je) voor 22 gehandicapten. Veel dove kinderen, een blind meisje, een aantal verlamde meisjes (open ruggetjes) en een aantal mentaal beperkten worden opgevangen door een onwijs sterke en goedlachse tante die zelf ook niet kan lopen. Een van de oudere dove jongens, is timmerman. De meubels die hij maakt worden verkocht en daarvan wordt weer eten ingekocht.
Echter zijn dat ongeveer de enige ‘vaste’ inkomsten die ze hebben en zijn ze verder afhankelijk van eenmalige giften. De vorige keer dat we er waren hadden we gezien dat de kinderen allemaal op lattenbodems sliepen. Daarom nu dus matrassen meegenomen, mede in het kader van de ‘community based organisation’ in Bukulula, waar ook het schooltje van Willy is. De kinderen poseren allemaal trots met hun nieuwe matras. Verder zijn de ‘burgemeester’, een man die hoofd is van het ‘provinciaal’ educatiekantoor en een nette trotse dame van wie ik de precieze functie niet meer weet, ook van de partij. Hoog bezoek. Een aantal speeches volgen. Een stijf gebeuren, maar het hoort erbij. Na een lunch van Sara gaan we door naar de village, naar de familie van Susan. Ook daar brengen we een aantal matrassen en wat eten. Geweldig om op een dag weer zoveel mensen blij te kunnen maken met iets dat voor ons de normaalste zaak van de wereld is: een matras!
Zondag 6 mei
’s Ochtends vroeg vertrekken papa en David naar Bushenyi. Vandaag zou ik al op pad willen naar het noorden, maar ik ben niet helemaal fit. Iets verkeerd gegeten misschien, oververmoeid en stiekem een beetje heimwee naar Ruben wellicht… Een dagje rusten, een boekje lezen en zoute cup a soup doen me goed…
Maandag 7 mei
Om 7 uur vertrek ik met een coaster (26 persoonsbusje) van Masaka naar Kampala om daar bij Alex in te kunnen stappen. Alex is projectleider van een Livingstone project in het noordelijke Amuria district. Samen met hem ga ik de komende dagen naar Lira en Soroti (en natuurlijk zijn eigen project in Owangai). In Lira en Soroti ga zaken voor de EO-reis regelen. De hotels, afstanden, reistijden en andere dingen checken.
Onze driver rijdt aardig door. De radio staat aan en de meeste mensen om me heen zitten verder te dutten op de vroege ochtend. Een klein kindje twee stoelen verderop verliest echter bijna haar ogen, alsof ze nog nooit een blanke (van zo dichtbij) heeft gezien. Ineens toetert onze chauffeur weer, onze coaster maakt een rare slinger en glijdt - terwijl mensen beginnen te mopperen - de gladde berm in. Een enorme truck met enorme snelheid komt recht op ons af. Het gaat allemaal in een flits en volgens mij laat ook ik een kreet als we uiteindelijk toch omgaan. Inderdaad, op z’n kant. Doodeng. Je ziet heel vaak auto’s, vrachtwagens en busjes langs de kant van de weg liggen. Nu liggen wij daar. De big mama naast me, redt me. Ze fungeert als mijn airbag. Alleen haar elleboog komt ongelukkig in mijn zij terecht en mijn enkel zit klem onder de stoel voor me. Een voor een moeten we uit de bus zien te klimmen. De teksten op de voor en achterkant van ons busje, ‘God is able’ en ‘Jesus is Savior’, bleken in dit geval waar. Iedereen heeft het overleefd. Verschillende mensen hebben wel wat schrammen, pijn en waarschijnlijk zoals ik, het hart in de keel van de schrik.
Ruim twee uur vertraagd kom ik uiteindelijk toch in Kampala aan waar Alex met een heerlijk grote, veilige 4x4 wagen van de M.P. (Member of Parlement) voor me klaarstaat! Daar durf ik wel mee verder… We rijden door naar Lira. Weer een rit van zeker 4,5 uur. Genoeg tijd dus om te kletsen oven van alles en nog wat. Gespreksonderwerpen? Kerstbomen, vossenjacht, wegennet, politiek en apen…
Dinsdag 8 mei
Wakker worden in Lira, een kleine, rustige stad (zeker vergeleken met Masaka). Hier hebben we uiteindelijk een goed ‘EO-hotel’ gevonden en we kunnen alvast genieten van het ontbijt dat de reizigers in oktober ook aan zullen treffen. Prima. We rijden van Lira richting Soroti. Hier in het noorden komen we meer fietstaxi’s, heerlijke mango’s en heel veel hutjes (van leem en grasdaken) tegen. Onderweg slaan we een echte ‘off road-bush-weg’ in. Ook hier is het duidelijk regenseizoen. De wegen zouden met een normale personenwagen niet begaanbaar zijn. Te diepe kuilen en te grote plassen.
Vol trots en passie laat Alex me zijn school-compound en gebouwen zien. Als de rondleiding ten einde is, nemen we plaats en beginnen we een gesprek dat uiteindelijk drie uur zal duren. Drie uur lang overwegen we diverse mogelijkheden, brainstormen we over hoe we de ouders van schoolkinderen gemotiveerder kunnen krijgen en over hoe de school nu in 1,5 jaar uiterlijk echt zelfvoorzienend kan zijn. Mooi uitdagend werk heb ik toch…
Na nog een kop African Black Tea gaan we door naar Soroti. Nog voor donker komen we aan bij ‘Amacet’. Een opvanghuis voor kinderen die veelal HIV+ zijn. Vaak komen deze kinderen vanuit een verwaarloosde achtergrond. Els van Teijlingen een Nederlandse vrouw werkt daar al meer dan tien jaar. Dit is een van de projecten die de EO waarschijnlijk aan zal doen in Oktober. De muur binnen met alle foto’s maakt indruk op me. Meer dan 200 kinderen werden hier al goed opgevangen. Naast dit opvanghuis is er ook een kliniek en worden de kinderen die weer terug naar familie kunnen bezocht en begeleid. Ook de familie wordt dan gesteund. Respect voor het werk van Els en ‘Jeugd met een opdracht’. We gaan weer op zoek naar een volgend gepast hotel, dit keer vlakbij Soroti Rock.
Woensdag 9 mei
Een hele lange reisdag. Om 7 uur vanuit Soroti vertrekken Alex en ik via Mbale en Mount Elgon, naar Kampala.
Een tocht van bijna 6 uur. Dit keer spreken we over onze families en partners, de afrikaanse Big Brother versie en onze favoriete Bijbelteksten. We sluiten af met een stappenplan voor het Owangaiproject, we moeten weer afscheid nemen. Super om een projectleider een paar dagen zo intensief te spreken en aan het werk te zien!
Donderdag 10 mei
Ik ben weer in Masaka. Ook papa en David zijn hier weer aangekomen na een spannende terugreis van Lake Bunyonyi. Hoewel zij niet de tekst ‘Jesus is Savior’ op hun auto hadden, waren ze enorm blij weer veilig aangekomen te zijn.
Vandaag een laatste werkdag. Mijn mails grotendeels bijwerken, wat verslagen maken en de informatie die ik voor Livingstone en de EO heb verzameld al grotendeels verwerken. Morgen en zaterdag nog vrij, genieten, maar ook weer afscheid nemen.
Wat een week. Unbelievable. God is able!
Lieve groet, ook namens tata Bertus en brother David,
Monirah
Donderdag 3 mei
In de stromende regen ga ik weer op hoteljacht in Kampala. Dit keer met een bekende; Henry Namala. Een taxidriver die ons al vaker gereden heeft. Echter was dat vooral in en om Masaka en kom er nu achter dat hij de weg in Kampala nauwelijks kent. Ik mag dus tomtom spelen in de hectiek van taxi’s, matatu’s en vooral veel bodadrivers. Als we vooraan staan om een kruising over te steken, komt er ineens een heel konvooi aan. Halverwege de rit staat er midden op het kruispunt een van de grote wagens stil en gaat het dak open. Een man met bolle ogen komt tevoorschijn en begint druk en enthousiast te zwaaien naar de menigte die zich in no time had verzamelt in de smalle straatjes van deze achterbuurt. Het is Besigye. De oppositieleider in Oeganda die al diverse oproer heeft veroorzaakt. Als we eindelijk weer vooruit kunnen ben ik opgelucht. Je weet het nooit met samenscholingen in Kampala… Bovendien lijkt mijn missie een goed ‘EO-hotel’ te zoeken geslaagd en ben ik ook nog in de grote Namirembe Cathedral geweest. Tegen de avond pikken we papa en David op die vanaf maandag op safari waren. Enthousiast krijg ik foto’s te zien van leeuwen, neushoorns en chimpansees. Ze hebben veel gezien!
Vrijdag 4 mei
Een dagje bekenden bezoeken in en om Masaka. zoals Frank en andere studenten die inmiddels alweer twee jaar op Numasa Secondary school zitten. Voor Charles, Wasswa en Salim betaal ik weer het jaarlijkse schoolgeld. Ook ga ik even bij de kleine Ruben kijken en bij Jane langs. Rond een uur of vier belt David vanuit de stad, dat hij en papa bij Ali zijn en of ik daar ook even langs kom. Ali is een bijzondere man. Hij runt de Agha Khan Moskee in Masaka Town. Een heel vriendelijke, rustige en harmonieuze man. Hij zorgt voor een heel aantal kinderen van eigen familie, maar ook voor een aantal arme kinderen in de buurt. Daarnaast heeft hij een geweldig grote en prachtige tuin net buiten Masaka. Zijn hobby’s: tuinieren en lekker eten bereiden. We genieten ervan!
Zaterdag 5 mei
Met een boodschappenlijstje naar town; matrassen, dekens, muskietennetten, rijst, suiker, zeep en beltegoed. Als we aan het ‘winkelen’ zijn komen we een aantal jongens tegen die ik in de klas heb gehad. (Papa verwondert zich dat je in de drukte van Masaka, toch telkens weer bekenden tegen kunt komen.) Als de pick-up volgeladen is duikt David achterin de laadbak en gaan we op weg naar Bukulula. Allereerst naar de gehandicaptenworkshop; een opvanghuis(je) voor 22 gehandicapten. Veel dove kinderen, een blind meisje, een aantal verlamde meisjes (open ruggetjes) en een aantal mentaal beperkten worden opgevangen door een onwijs sterke en goedlachse tante die zelf ook niet kan lopen. Een van de oudere dove jongens, is timmerman. De meubels die hij maakt worden verkocht en daarvan wordt weer eten ingekocht.
Echter zijn dat ongeveer de enige ‘vaste’ inkomsten die ze hebben en zijn ze verder afhankelijk van eenmalige giften. De vorige keer dat we er waren hadden we gezien dat de kinderen allemaal op lattenbodems sliepen. Daarom nu dus matrassen meegenomen, mede in het kader van de ‘community based organisation’ in Bukulula, waar ook het schooltje van Willy is. De kinderen poseren allemaal trots met hun nieuwe matras. Verder zijn de ‘burgemeester’, een man die hoofd is van het ‘provinciaal’ educatiekantoor en een nette trotse dame van wie ik de precieze functie niet meer weet, ook van de partij. Hoog bezoek. Een aantal speeches volgen. Een stijf gebeuren, maar het hoort erbij. Na een lunch van Sara gaan we door naar de village, naar de familie van Susan. Ook daar brengen we een aantal matrassen en wat eten. Geweldig om op een dag weer zoveel mensen blij te kunnen maken met iets dat voor ons de normaalste zaak van de wereld is: een matras!
Zondag 6 mei
’s Ochtends vroeg vertrekken papa en David naar Bushenyi. Vandaag zou ik al op pad willen naar het noorden, maar ik ben niet helemaal fit. Iets verkeerd gegeten misschien, oververmoeid en stiekem een beetje heimwee naar Ruben wellicht… Een dagje rusten, een boekje lezen en zoute cup a soup doen me goed…
Maandag 7 mei
Om 7 uur vertrek ik met een coaster (26 persoonsbusje) van Masaka naar Kampala om daar bij Alex in te kunnen stappen. Alex is projectleider van een Livingstone project in het noordelijke Amuria district. Samen met hem ga ik de komende dagen naar Lira en Soroti (en natuurlijk zijn eigen project in Owangai). In Lira en Soroti ga zaken voor de EO-reis regelen. De hotels, afstanden, reistijden en andere dingen checken.
Onze driver rijdt aardig door. De radio staat aan en de meeste mensen om me heen zitten verder te dutten op de vroege ochtend. Een klein kindje twee stoelen verderop verliest echter bijna haar ogen, alsof ze nog nooit een blanke (van zo dichtbij) heeft gezien. Ineens toetert onze chauffeur weer, onze coaster maakt een rare slinger en glijdt - terwijl mensen beginnen te mopperen - de gladde berm in. Een enorme truck met enorme snelheid komt recht op ons af. Het gaat allemaal in een flits en volgens mij laat ook ik een kreet als we uiteindelijk toch omgaan. Inderdaad, op z’n kant. Doodeng. Je ziet heel vaak auto’s, vrachtwagens en busjes langs de kant van de weg liggen. Nu liggen wij daar. De big mama naast me, redt me. Ze fungeert als mijn airbag. Alleen haar elleboog komt ongelukkig in mijn zij terecht en mijn enkel zit klem onder de stoel voor me. Een voor een moeten we uit de bus zien te klimmen. De teksten op de voor en achterkant van ons busje, ‘God is able’ en ‘Jesus is Savior’, bleken in dit geval waar. Iedereen heeft het overleefd. Verschillende mensen hebben wel wat schrammen, pijn en waarschijnlijk zoals ik, het hart in de keel van de schrik.
Ruim twee uur vertraagd kom ik uiteindelijk toch in Kampala aan waar Alex met een heerlijk grote, veilige 4x4 wagen van de M.P. (Member of Parlement) voor me klaarstaat! Daar durf ik wel mee verder… We rijden door naar Lira. Weer een rit van zeker 4,5 uur. Genoeg tijd dus om te kletsen oven van alles en nog wat. Gespreksonderwerpen? Kerstbomen, vossenjacht, wegennet, politiek en apen…
Dinsdag 8 mei
Wakker worden in Lira, een kleine, rustige stad (zeker vergeleken met Masaka). Hier hebben we uiteindelijk een goed ‘EO-hotel’ gevonden en we kunnen alvast genieten van het ontbijt dat de reizigers in oktober ook aan zullen treffen. Prima. We rijden van Lira richting Soroti. Hier in het noorden komen we meer fietstaxi’s, heerlijke mango’s en heel veel hutjes (van leem en grasdaken) tegen. Onderweg slaan we een echte ‘off road-bush-weg’ in. Ook hier is het duidelijk regenseizoen. De wegen zouden met een normale personenwagen niet begaanbaar zijn. Te diepe kuilen en te grote plassen.
Vol trots en passie laat Alex me zijn school-compound en gebouwen zien. Als de rondleiding ten einde is, nemen we plaats en beginnen we een gesprek dat uiteindelijk drie uur zal duren. Drie uur lang overwegen we diverse mogelijkheden, brainstormen we over hoe we de ouders van schoolkinderen gemotiveerder kunnen krijgen en over hoe de school nu in 1,5 jaar uiterlijk echt zelfvoorzienend kan zijn. Mooi uitdagend werk heb ik toch…
Na nog een kop African Black Tea gaan we door naar Soroti. Nog voor donker komen we aan bij ‘Amacet’. Een opvanghuis voor kinderen die veelal HIV+ zijn. Vaak komen deze kinderen vanuit een verwaarloosde achtergrond. Els van Teijlingen een Nederlandse vrouw werkt daar al meer dan tien jaar. Dit is een van de projecten die de EO waarschijnlijk aan zal doen in Oktober. De muur binnen met alle foto’s maakt indruk op me. Meer dan 200 kinderen werden hier al goed opgevangen. Naast dit opvanghuis is er ook een kliniek en worden de kinderen die weer terug naar familie kunnen bezocht en begeleid. Ook de familie wordt dan gesteund. Respect voor het werk van Els en ‘Jeugd met een opdracht’. We gaan weer op zoek naar een volgend gepast hotel, dit keer vlakbij Soroti Rock.
Woensdag 9 mei
Een hele lange reisdag. Om 7 uur vanuit Soroti vertrekken Alex en ik via Mbale en Mount Elgon, naar Kampala.
Een tocht van bijna 6 uur. Dit keer spreken we over onze families en partners, de afrikaanse Big Brother versie en onze favoriete Bijbelteksten. We sluiten af met een stappenplan voor het Owangaiproject, we moeten weer afscheid nemen. Super om een projectleider een paar dagen zo intensief te spreken en aan het werk te zien!
Donderdag 10 mei
Ik ben weer in Masaka. Ook papa en David zijn hier weer aangekomen na een spannende terugreis van Lake Bunyonyi. Hoewel zij niet de tekst ‘Jesus is Savior’ op hun auto hadden, waren ze enorm blij weer veilig aangekomen te zijn.
Vandaag een laatste werkdag. Mijn mails grotendeels bijwerken, wat verslagen maken en de informatie die ik voor Livingstone en de EO heb verzameld al grotendeels verwerken. Morgen en zaterdag nog vrij, genieten, maar ook weer afscheid nemen.
Wat een week. Unbelievable. God is able!
Lieve groet, ook namens tata Bertus en brother David,
Monirah
-
10 Mei 2012 - 13:49
Helma:
Pfffff, gelukkig dat je heelhuids uit die bus kon komen..... Wat heb je toch weer veel ondernomen! Geweldig! Maar ik kan me voorstellen dat je nu wel moe bent. Geniet straks nog even van twee vrije dagen in Masaka. Groetjes aan David en je vader en Apollo en familie. (en Henry, als je hem nog ziet) Liefs, Helma -
10 Mei 2012 - 13:58
Bep:
Jij bent echt een avonturier en volgens mij geknipt voor dit werk!
Maar wat een mooie dingen gebeuren er..niks geen druppel op een gloeiende plaat!
Geniet nog maar van je weekend en een goeie reis terug! -
10 Mei 2012 - 14:21
Amanda:
Ha Monirah,
Wat schrikken dat je nu zelf in zo'n gekantelde bus zat.. Gelukkig is het goed afgelopen! Wat leuk om weer bekende plaatjes langs te zien komen (Owangai en Soroti). Geniet nog van de laatste dagen en succes met het afscheid!
Hartelijke groet,
Amanda -
10 Mei 2012 - 14:46
Wytske En Jan:
Ik zat net een boterham met kaas te eten toen ik je bericht las...en wat is dat lekker. Kan me voorstellen dat je daar weer naar verlangt. Zeker als je zo'n indrukwekkende week hebt meegemaakt. Wat een wonder dat je zonder al te veel letsel uit die bus hebt kunnen komen. Hoop dat je er geen naweeen van hebt. Geniet nog even van een paar mooie dagen in oeganda en een goede reis terug..ook voor je vader en david! -
10 Mei 2012 - 17:27
Stefan :
Jeetje wat een verhaal joh.Geen spierpijn ervan overgehouden, je verstijft op zo'n moment wel denk ik? Wel knap dat je gewoon doorgaat. -
10 Mei 2012 - 17:28
Dorien :
gelukkig is het goed afgelopen!heb nog een leuke foto op je facebook gezet van gisteren...Geniet nog even daar en spreek je volgende week nog wel even....dikke knuffel van ons.... -
10 Mei 2012 - 18:03
Mama Tea:
Lieve Mo.
Als je weer naar de kinderen met hun handicap gaat, neem me dan maar mee. Wie weet heb ik nog goede ideen en tips voor deze kids.
Verder ben je bewaard gebleven en mocht je weer verder reizen naar de doelen die je gesteld had.
En heb je geen zere voet overgehouden, als deze klem zat ? En een elleboog in je zij lijkt me ook niet lekker.
/Probeer nog even wat tot rust te komen voordat je de reis weer aanvangt. We missen je, maar lezen en geloven dat jij de juiste vrouw op de juiste plaats bent.
liefs, Kees en mama Tea. -
10 Mei 2012 - 20:18
Cora V D Vliet:
Nou Monirah, wat een spannende dingen gebeuren er. En dan toch weer goed afgelopen, hopelijk heb je er geen klachten meer van. Nog een paar daagjes en dan ben je ook weer hier, wij beginnen langzaam maar zeker weer in Moordrecht te landen. Maar wat hebben we een geweldige reis gehad, onvergetelijk, en zoveel mooie ontmoetingen. Ik begrijp nu best goed dat je ook daar je hart een beetje verloren hebt. Maak er nog een paar goede dagen van en tot volgende week. Groeten Cora -
10 Mei 2012 - 20:27
Cornelia:
Weer een verslag met uitersten. Super dat je zo intensief met Alex kon optrekken; van mens tot mens.
De broer van Els heeft op de voorbereidingsdag van vorig jaar gesproken en gezongen. Volgens mij heb ik een CD van hem en ik heb het boek over haar huis. Dat vind ik al zo indrukwekkend, maar jij hebt het met eigen ogen gezien. Jammer dat ik er komende week niet ben om je verhalen te horen. Geniet nog even en we spreken elkaar maandag de 21e weer. -
10 Mei 2012 - 20:27
Marjan :
Beste Monirah,
je verhalen zijn geweldig. Eigenlijk ben ik altijd meer van de foto's, maar jouw verhalen zijn beeldend genoeg. Ik ben weer terug in Afrika. Dank je wel voor het delen van al je kostbare momenten!
Hartelijke groet uit Ede, een Afrika-ganger -
10 Mei 2012 - 20:33
Dina:
Een big Mama als airbag.....
Gelukkig is het voor iedereen goed afgelopen.
Heb weer met plezier je reisverslag gelezen. Respect Monirah! -
10 Mei 2012 - 20:55
Eva:
Lieve Monirah,
dank voor je verhalen en inzet.
Geniet van de laatste dagen!
-
10 Mei 2012 - 21:28
Trudi:
Mooi weer om te lezen, maar spannend blijft het om daar te zijn.
EEn bus op zijn kant en dan gewoon weer doorkletsen!
behouden thuiskomst meis! -
11 Mei 2012 - 07:58
Wilmy:
Wij klagen niet meer over die scheefhangende, vastzittende bus in het Queen Elizabeth Park.....
en die leeuw op loopafstand stelde ook niets voor!
Kom velig thuis Monirah.... nog een goed weekend daar in het mooie Oeganda!
Liefs,
Wilmy -
11 Mei 2012 - 12:34
Janne:
Zie je morgen :-) -
11 Mei 2012 - 18:45
Willeke En Eva:
Lieve Monirah,
Wat heb ik genoten van je verhalen de afgelopen dagen. Zo konden we met jou, je pa en David de reis een beetje meemaken. we zijn dankbaar dat het busavontuur goed is afgelopen.
Samen een goede en veilige thuiskomst toegewenst. -
11 Mei 2012 - 19:55
Janneke:
Ik geniet als ik je verhalen lees. Ik neem er een mok koffie bij en ga er voor zitten. Een boekje met columns zou best eens uitgegeven kunnen worden Mo :-) Tot snel weer! Dikke kus -
11 Mei 2012 - 20:55
Martine:
Je kan wel boeken gaan schrijven! Het is altijd zo mooi en beeldend beschreven, maar alles wat je meemaakt, ziet en doet, maakt dat het je misschien ook zo goed afgaat!
Die mensen verdienen ook dat het zo wordt overgebracht! Geniet nog even en veel sterkte bij het afscheidt nemen, dat zal weer zwaar zijn!
Liefs Martine -
11 Mei 2012 - 21:17
Jany:
Lieve Monirah
Je aanhef is al een bedankje waard.
Henk en ik hadden vanavond genoten van schitterende avond ,van The Pearl kids .,in Voorthuizen.
Alvast Sterkte met het afscheid nemen.
tot schrijfs Jany -
13 Mei 2012 - 17:48
Jany:
Beste Monirah
Al eerst bedankt voor je reisverslag en je foto,. Weer een bladziij uit draaiboek van je leven ,die van God je is gegeven. Een goede vlucht ,en we hopen weer fit terug. Kijk uit naar je vertrouwde stekkie,en een lachebekkie. Groeten Jany
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
