Unbelievable. God is able!

Bijzondere ontmoetingen, onverwachte en soms ook ongewenste gebeurtenissen, maar vooral weer veel mooie momenten liggen in de afgelopen week. Nog maar een paar dagen te gaan. Maandagochtend weer een glas koude melk en een boterham met kaas…

Donderdag 3 mei
In de stromende regen ga ik weer op hoteljacht in Kampala. Dit keer met een bekende; Henry Namala. Een taxidriver die ons al vaker gereden heeft. Echter was dat vooral in en om Masaka en kom er nu achter dat hij de weg in Kampala nauwelijks kent. Ik mag dus tomtom spelen in de hectiek van taxi’s, matatu’s en vooral veel bodadrivers. Als we vooraan staan om een kruising over te steken, komt er ineens een heel konvooi aan. Halverwege de rit staat er midden op het kruispunt een van de grote wagens stil en gaat het dak open. Een man met bolle ogen komt tevoorschijn en begint druk en enthousiast te zwaaien naar de menigte die zich in no time had verzamelt in de smalle straatjes van deze achterbuurt. Het is Besigye. De oppositieleider in Oeganda die al diverse oproer heeft veroorzaakt. Als we eindelijk weer vooruit kunnen ben ik opgelucht. Je weet het nooit met samenscholingen in Kampala… Bovendien lijkt mijn missie een goed ‘EO-hotel’ te zoeken geslaagd en ben ik ook nog in de grote Namirembe Cathedral geweest. Tegen de avond pikken we papa en David op die vanaf maandag op safari waren. Enthousiast krijg ik foto’s te zien van leeuwen, neushoorns en chimpansees. Ze hebben veel gezien!

Vrijdag 4 mei
Een dagje bekenden bezoeken in en om Masaka. zoals Frank en andere studenten die inmiddels alweer twee jaar op Numasa Secondary school zitten. Voor Charles, Wasswa en Salim betaal ik weer het jaarlijkse schoolgeld. Ook ga ik even bij de kleine Ruben kijken en bij Jane langs. Rond een uur of vier belt David vanuit de stad, dat hij en papa bij Ali zijn en of ik daar ook even langs kom. Ali is een bijzondere man. Hij runt de Agha Khan Moskee in Masaka Town. Een heel vriendelijke, rustige en harmonieuze man. Hij zorgt voor een heel aantal kinderen van eigen familie, maar ook voor een aantal arme kinderen in de buurt. Daarnaast heeft hij een geweldig grote en prachtige tuin net buiten Masaka. Zijn hobby’s: tuinieren en lekker eten bereiden. We genieten ervan!

Zaterdag 5 mei
Met een boodschappenlijstje naar town; matrassen, dekens, muskietennetten, rijst, suiker, zeep en beltegoed. Als we aan het ‘winkelen’ zijn komen we een aantal jongens tegen die ik in de klas heb gehad. (Papa verwondert zich dat je in de drukte van Masaka, toch telkens weer bekenden tegen kunt komen.) Als de pick-up volgeladen is duikt David achterin de laadbak en gaan we op weg naar Bukulula. Allereerst naar de gehandicaptenworkshop; een opvanghuis(je) voor 22 gehandicapten. Veel dove kinderen, een blind meisje, een aantal verlamde meisjes (open ruggetjes) en een aantal mentaal beperkten worden opgevangen door een onwijs sterke en goedlachse tante die zelf ook niet kan lopen. Een van de oudere dove jongens, is timmerman. De meubels die hij maakt worden verkocht en daarvan wordt weer eten ingekocht.
Echter zijn dat ongeveer de enige ‘vaste’ inkomsten die ze hebben en zijn ze verder afhankelijk van eenmalige giften. De vorige keer dat we er waren hadden we gezien dat de kinderen allemaal op lattenbodems sliepen. Daarom nu dus matrassen meegenomen, mede in het kader van de ‘community based organisation’ in Bukulula, waar ook het schooltje van Willy is. De kinderen poseren allemaal trots met hun nieuwe matras. Verder zijn de ‘burgemeester’, een man die hoofd is van het ‘provinciaal’ educatiekantoor en een nette trotse dame van wie ik de precieze functie niet meer weet, ook van de partij. Hoog bezoek. Een aantal speeches volgen. Een stijf gebeuren, maar het hoort erbij. Na een lunch van Sara gaan we door naar de village, naar de familie van Susan. Ook daar brengen we een aantal matrassen en wat eten. Geweldig om op een dag weer zoveel mensen blij te kunnen maken met iets dat voor ons de normaalste zaak van de wereld is: een matras!

Zondag 6 mei
’s Ochtends vroeg vertrekken papa en David naar Bushenyi. Vandaag zou ik al op pad willen naar het noorden, maar ik ben niet helemaal fit. Iets verkeerd gegeten misschien, oververmoeid en stiekem een beetje heimwee naar Ruben wellicht… Een dagje rusten, een boekje lezen en zoute cup a soup doen me goed…

Maandag 7 mei
Om 7 uur vertrek ik met een coaster (26 persoonsbusje) van Masaka naar Kampala om daar bij Alex in te kunnen stappen. Alex is projectleider van een Livingstone project in het noordelijke Amuria district. Samen met hem ga ik de komende dagen naar Lira en Soroti (en natuurlijk zijn eigen project in Owangai). In Lira en Soroti ga zaken voor de EO-reis regelen. De hotels, afstanden, reistijden en andere dingen checken.
Onze driver rijdt aardig door. De radio staat aan en de meeste mensen om me heen zitten verder te dutten op de vroege ochtend. Een klein kindje twee stoelen verderop verliest echter bijna haar ogen, alsof ze nog nooit een blanke (van zo dichtbij) heeft gezien. Ineens toetert onze chauffeur weer, onze coaster maakt een rare slinger en glijdt - terwijl mensen beginnen te mopperen - de gladde berm in. Een enorme truck met enorme snelheid komt recht op ons af. Het gaat allemaal in een flits en volgens mij laat ook ik een kreet als we uiteindelijk toch omgaan. Inderdaad, op z’n kant. Doodeng. Je ziet heel vaak auto’s, vrachtwagens en busjes langs de kant van de weg liggen. Nu liggen wij daar. De big mama naast me, redt me. Ze fungeert als mijn airbag. Alleen haar elleboog komt ongelukkig in mijn zij terecht en mijn enkel zit klem onder de stoel voor me. Een voor een moeten we uit de bus zien te klimmen. De teksten op de voor en achterkant van ons busje, ‘God is able’ en ‘Jesus is Savior’, bleken in dit geval waar. Iedereen heeft het overleefd. Verschillende mensen hebben wel wat schrammen, pijn en waarschijnlijk zoals ik, het hart in de keel van de schrik.
Ruim twee uur vertraagd kom ik uiteindelijk toch in Kampala aan waar Alex met een heerlijk grote, veilige 4x4 wagen van de M.P. (Member of Parlement) voor me klaarstaat! Daar durf ik wel mee verder… We rijden door naar Lira. Weer een rit van zeker 4,5 uur. Genoeg tijd dus om te kletsen oven van alles en nog wat. Gespreksonderwerpen? Kerstbomen, vossenjacht, wegennet, politiek en apen…

Dinsdag 8 mei
Wakker worden in Lira, een kleine, rustige stad (zeker vergeleken met Masaka). Hier hebben we uiteindelijk een goed ‘EO-hotel’ gevonden en we kunnen alvast genieten van het ontbijt dat de reizigers in oktober ook aan zullen treffen. Prima. We rijden van Lira richting Soroti. Hier in het noorden komen we meer fietstaxi’s, heerlijke mango’s en heel veel hutjes (van leem en grasdaken) tegen. Onderweg slaan we een echte ‘off road-bush-weg’ in. Ook hier is het duidelijk regenseizoen. De wegen zouden met een normale personenwagen niet begaanbaar zijn. Te diepe kuilen en te grote plassen.
Vol trots en passie laat Alex me zijn school-compound en gebouwen zien. Als de rondleiding ten einde is, nemen we plaats en beginnen we een gesprek dat uiteindelijk drie uur zal duren. Drie uur lang overwegen we diverse mogelijkheden, brainstormen we over hoe we de ouders van schoolkinderen gemotiveerder kunnen krijgen en over hoe de school nu in 1,5 jaar uiterlijk echt zelfvoorzienend kan zijn. Mooi uitdagend werk heb ik toch…
Na nog een kop African Black Tea gaan we door naar Soroti. Nog voor donker komen we aan bij ‘Amacet’. Een opvanghuis voor kinderen die veelal HIV+ zijn. Vaak komen deze kinderen vanuit een verwaarloosde achtergrond. Els van Teijlingen een Nederlandse vrouw werkt daar al meer dan tien jaar. Dit is een van de projecten die de EO waarschijnlijk aan zal doen in Oktober. De muur binnen met alle foto’s maakt indruk op me. Meer dan 200 kinderen werden hier al goed opgevangen. Naast dit opvanghuis is er ook een kliniek en worden de kinderen die weer terug naar familie kunnen bezocht en begeleid. Ook de familie wordt dan gesteund. Respect voor het werk van Els en ‘Jeugd met een opdracht’. We gaan weer op zoek naar een volgend gepast hotel, dit keer vlakbij Soroti Rock.

Woensdag 9 mei
Een hele lange reisdag. Om 7 uur vanuit Soroti vertrekken Alex en ik via Mbale en Mount Elgon, naar Kampala.
Een tocht van bijna 6 uur. Dit keer spreken we over onze families en partners, de afrikaanse Big Brother versie en onze favoriete Bijbelteksten. We sluiten af met een stappenplan voor het Owangaiproject, we moeten weer afscheid nemen. Super om een projectleider een paar dagen zo intensief te spreken en aan het werk te zien!

Donderdag 10 mei
Ik ben weer in Masaka. Ook papa en David zijn hier weer aangekomen na een spannende terugreis van Lake Bunyonyi. Hoewel zij niet de tekst ‘Jesus is Savior’ op hun auto hadden, waren ze enorm blij weer veilig aangekomen te zijn.
Vandaag een laatste werkdag. Mijn mails grotendeels bijwerken, wat verslagen maken en de informatie die ik voor Livingstone en de EO heb verzameld al grotendeels verwerken. Morgen en zaterdag nog vrij, genieten, maar ook weer afscheid nemen.

Wat een week. Unbelievable. God is able!
Lieve groet, ook namens tata Bertus en brother David,
Monirah