Van Louche tot Lucy - in Addis

Meestal lukt het me wel te relativeren, weet ik dat arm (in onze ogen) echt niet altijd arm is en wij westerlingen vaak veel minder rijk zijn dan wij (of anderen) van ons(zelf) denken. Maar hier in Addis loop ik met een soort van schuldgevoel, plaatsvervangende schaamte en heel veel vragen rond…

Op dag twee maakte ik een stadswandelingetje om de omgeving te verkennen, wat cultuur te snuiven en een beter beeld te krijgen bij de stad en werd meteen geconfronteerd met enorme hulpeloosheid.
Een vrouw zag me aankomen en stond op. Ze ging recht voor me staan en zei “Give me my money, or take my baby”, terwijl ze en heel klein slapend kind voor me hield. Ik schrok, had ‘t idee dat als ik het aan zou pakken, zij weg zou rennen en ik … Ik schudde langzaam mijn hoofd en liep snel door. Ik dacht even niets. Een paar straten verderop kwamen de vragen met tientallen tegelijk mijn hoofd binnen. Had ik wat moeten geven, wat had ze daarmee gedaan dan, was het ooit genoeg geweest of had het slechts verlichting van een dag geboden, had ik haar en de baby ergens moeten brengen, en zo ja waar dan? En de vraag die het langst bleef hangen en steeds terugkeerde: Hoeveel vrouwen lopen er nog meer op deze wijze met kind en ziel onder de arm rond?!

De nieuwsgierigheid naar het werk van Dorcas hier in Addis begon te groeien. Gaaf dat ik mee mag gaan werken om ambassadeurs te werven en ondere Dorcas-vrijwilligers uit Dorcas winkels mag laten zien waar ze het voor doen, zodat ze nog gemotiveerder terug komen en het verhaal door vertellen. De bewustwording nog verder op gang helpen.

Samen met directeur Fikru ging ik op stap. We bespraken van alles. Praktische zaken als (reis)tijden en afstanden, maar minstens zo uitgebreid de problemen van Ethiopie en Addis in het bijzonder. Ethiopie, een van armste landen van de wereld, waar circa 45% onder de armoede grens leeft en ongeveer 80% van de ruim 3 miljoen inwoners van Addis in krotten.
Opvallend was dat Fikru de harde feiten en verhalen wist af te wisselen met luchtige anekdotes en humor. Een ontspannen, maar hardwerkende gedreven kerel!

We bezochten onder andere een aantal vakscholen. Voor jonge mannen een lasserij en meubelmakerij. Prachtige kwaliteitsmeubels worden daar gemaakt. In het naaiattelier dat we binnenstapten zaten zo’n 20 verlegen vrouwen uit een zogenaamde self-help-group. Vrouwen die ‘takkendraagsters’ zijn. Ze verzamelen buiten de stad (brand)hout, om dat vervolgens in de stad te verkopen. Ongelooflijk zwaar werk, dat vaak niet eens voldoende oplevert om hun gezin te onderhouden. Dorcas geeft deze vrouwen nu een vaktraining – en microkrediet – zodat ze een eigen kleine onderneming kunnen starten. Super gaaf, totaal worden al 300 vrouwen geholpen!

Ook werd ik voorgesteld aan een tiental office medewerkers. Stuk voor stuk mensen waarvan het plezier (al klinkt dat misschien gek) in het werk dat ze doen afstraalde.
En tot slot is er het feeding centre waar circa 700 daklozen per dag worden voorzien van een maaltijd. De deelnemers van de reis in januari mogen helpen met het uitdelen van eten en na afloop de keuken poesten. Ben nu al benieuwd naar de impact daarvan. Deze mensen in de ogen kijken – als ze jou tenminste aan durven kijken – is heftig kan ik je vertellen.

Gisteren en vandaag was ik grotendeels alleen op stap en kwamen sommige van de met Fikru besproken ‘ issues’ wel heel hard op mijn netvlies binnen.

In de straten van Addis – waar ik in een taxi net na schemering reed – stonden tientallen (!) jonge meisjes. Soms met een veel te kort rokje, soms in een lange lak regenjas… Addis kent naar schatting 150.000 prostituees die voor 0,20 eurocent hun diensten aanbieden. Vandaar al die tienerzwangerschappen en HIV patienten… We komen weer een paar straten verder. In de middenberm liggen vele metalen golfplaten, met daaronder mensen. Aan de andere kant op het trottoir een kind onder een kartonnen doos… Ik weet weer precies waarom ik bij Livingstone werk en samen met onze eigen partners en ook de EO (Metterdaad en Eva) en nu ook Dorcas, reizen voor mag bereiden.

Reizen die gelukkig niet alleen bestaan uit het laten zien van deze donkere kanten van het straatleven. Geen “aapjes kijken” zoals ik dat oneerbiedig noem. Ook ‘iets doen’, de handen uit de mouwen steken hoort daarbij. En niet te vergeten ook een stukje cultuur en natuur bekijken. Tsja, als je dan toch in Afrika bent…

Hier in en om Addis bezocht ik al een aantal kerken. Ethiopisch- orthdoxe kerken. De enige kerkelijke gemeenschap die van voor de Europese kolonisatie is, ze zou zelfs voortgekomen zijn uit Handelingen – juist ja, de kamerling uit Morenland… Buiten kussen de mensen de poort en je moet ook niet vreemd opkijken wanneer je taxichauffeur ineens zijn eigen vingers kust als je langs een bepaalde kerk of een Maria-beeld rijd.

En mensen, ik heb zowel Lucy als Haile Selassi ‘ ontmoet’. Allebei hartstikke dood. Lucy al miljoenen jaren (dat beroemde skelet uit de pre historie – liggend in een glazen kistje in het Nationaal Museum) en Selassi dan wel wat minder lang, maar wel in een mooier tombe en prachtige Holy Trinity Cathedral.

Contrasten alom hier in Addis. Van ‘Louche’ tot Lucy…

De zoektocht naar een goed gebalanceerd programma met projectbezoeken, geschikte excursies, redelijke accomodaties en veilige busjes – dat alles tegen faire prijzen - en een typisch Ethiopische keuken – zijn zo goed als afgerond. Morgen nog een dagje puntjes op de i zetten en dan maandag door naar Oeganda!

With love from
የኢትዮጵያ ፌዴራላዊ ዲሞክራሲያዊ ሪፐብሊክ
(Ethiopie in het Amhaars)
Monirah