It feels a bit like Africa…

Wat een bevoorrecht mens ben ik toch… Steeds weer doet er zich een mogelijkheid voor om nog meer bijzondere mensen te ontmoeten en nog meer mooie plekken van de wereld te zien. Dit keer zit ik voor mijn werk - voor Stichting Livingstone - in India.

De meeste Livingstone projecten bevinden zich in Oost-Afrika en Oost-Europa. Echter is er ook een nieuw project, waar in 2011 het eerste kleine team naar toe ging. Gerwin Duine – die 2,5 jaar in Delhi woonde - had Livingstone in contact gebracht met pastor John. Nu er nog meer teams geïnteresseerd zijn, is het hoog tijd om zelf eens ter plaatse te gaan kijken en voorbereidingen te treffen voor de teams die dit jaar nog vertrekken en ook alvast voor 2013. Gerwin gaat mee.

Za 25 februari 2012
Het is zaterdagavond 23.00uur lokale tijd. We komen aan in een veel rustiger Delhi dan ik had verwacht. Hier geen Afrikaanse taferelen. Het is rustig, alles ziet er fancy uit en er ligt vloerbedekking all over the floor… We rijden ongeveer een uur en komen aan in het guest house van het bedrijf waar Gerwin werkt(e).

Zondag 26 februari 2012
Om 02.00 uur gaat het licht uit, de wekker staat op 08.00 uur. Best een kort nachtje na een lange reis. Een uur later staat onze driver weer voor de deur. We gaan naar een paar sectors verderop… Delhi is verdeeld in vierkante wijken, sectoren. Van sector 51 verplaatsen we ons naar sector 20. Daar woont pastor John. Hij behoort tot de 3,5% christenen in India en houdt iedere zondag een dienst in zijn eigen woonkamer (waar verbazingwekkend genoeg nog 100 mensen in passen!). Pastor John staat al voor in zijn ‘kerk’ achter een katheder klaar om de dienst te beginnen. Hij groet ons allerhartelijkst en ik neem plaats naast een verlegen lachend meisje van een jaar of 15. Tweeëneenhalf uur zit ik in kleermakerszit op de grond tussen de vrouwen. De mannen zitten aan de overzijde. Het is een dienst waarin Annie (de vrouw van John) verantwoordelijk is voor de praise & worship, waarin naast de pastor ook brother Matthew (de Promotional Director) het woord krijgt en Psalm 43 en Lukas 10: 30-37 centraal staan. Dat laatste is dan weer niet zo verrassend en misschien zelfs een beetje jammer. Ik krijg daar altijd een ongemakkelijk gevoel bij. Het is niet voor het eerst dat ik een pastor - die vrijwilligers op bezoek heeft - dit verhaal hoor vertellen.

Na de dienst krijgen we een heerlijke lunch in de snel weer terug getoverde woonkamer. We bevinden ons in Grace Home. “All we have, is given by the grace of God”, legt John uit. Dat wat we hebben moeten we ook zoveel als mogelijk delen. John trok zich het leed dat hij op de straten van Delhi tegenkwam enorm aan. “Children with no house, no parents, no place to go.” Hij startte met een voedselprogramma in 2002, gevolgd door het opnemen van een jongen leidde dat al gauw tot de eerste 5 kids in 2003 en de nu al 115 straat- weeskinderen die in Noida door Grace Home Centre worden opgevangen. Even voor de statistieken: India heeft 1,2 miljard inwoners, Delhi heeft er 13 miljoen en per dag sterven 7000 mensen in India vanwege gebrek aan voedsel.

En nog wat achtergrondinformatie: John komt uit een zogenaamd Indiaas ‘Thomaschristen-gezin’. Zijn vader was ook pastor. Johns roots liggen helemaal in het zuiden van India, in Kerala – wel 2000km van Delhi. Daar waar de eerste missionarissen vandaan kwamen, waar Thomas, de discipel van Jezus ooit was. Door wie zeven families van het hoogste kastensysteem – de priesterkaste, de brahmanen – Jezus aannamen.

Op de etage onder de woning van John en Annie en de etage erboven wonen totaal 29 jonge meiden (van 8-15 jaar). Een aantal sectors verderop wonen nog een paar meiden en de boys. Morgen als we naar de bijbehorende basisschool gaan zullen we hen waarschijnlijk ontmoeten. Nu al doen we meteen een aantal spelletjes met de meiden, waarvan de meesten al meteen van alles vragen.

Nog maar een dag hier en ik voel me al weer erg ‘comfortable’. Hoewel er dus zeker verschillen zijn met Afrika, zijn de gastvrijheid en het enthousiasme waarmee mensen vertellen, het overdadige (maar oh zo lekkere) eten als je ergens te gast bent, de chapati, de zoete mini banaantjes, het vroege verkeer dat fungeert als wekker, de lange kerkdienst en de leergierige kinderen erg herkenbaar.

Eerder vandaag plaatste ik een tweet: “Ik wil NIET verliefd worden op India… #feelsabitlikeAfrica!”

Woensdag wellicht meer – met foto’s :-)