Er gaat meer boven je pet dan eronder

Sinds mijn vorige bericht, anderhalve week geleden, heb ik weer veel mogen horen, zien, maar bovenal ervaren en geloven… Een uitspraak van Confucius kwam bij me op: “Vertel me iets en ik zal het vergeten. Laat me iets zien en ik zal het onthouden. Laat me iets ervaren en ik zal het me eigen maken.” Ik vat eigen maken, maar even zo op: iets dat ‘van een ander(e cultuur) is, begrijpelijk, niet vreemd en juist vertrouwd maken… Lieve mensen, ik kan jullie veel mooie verhalen vertellen, veel foto’s laten zien, maar wil je je het Afrikaanse leven eigen maken? dan zul je zelf in het vliegtuig moeten stappen :)

Woensdag 16 maart. Er zit een vrouw tegenover me op de grond. Een hand houdt een vies verfrommelde zakdoek vast, de andere mijn pols. Verdriet en pijn zijn in haar ogen te lezen. Ze rilt van de kou, terwijl de zweetdruppels op haar voorhoofd staan. Verder zie ik honger. Enorme honger. Met name bij de kinderen die achter haar op een matje zitten. Acht grote bruine ogen kijken me aan. Iedere keer dat ik in Oeganda ben ga ik bij de moeder van Salim langs. Ze zorgt voor 7 (klein)kinderen. Kinderen van de overleden broer en zussen van Salim. Salim was een van de studenten op Jireh. Achter het huisje hebben ze een stukje grond waar ze voedsel verbouwen, maar ook hier is het lange tijd te droog geweest. Bij het dichtstbijzijnde kraampje koop ik flessen drinkwater, suiker, rijst en porridge. Ten slotte laat ik wat geld achter. Hoewel het ziekenhuis van de overheid in principe gratis is, moet je wel de transport er naartoe kunnen betalen… De bodadrivers die in Kyabakuza staan vertrouw ik niet helemaal. Ze hebben allemaal een helm op. Dat kan of betekenen dat ze gewoon niet kunnen rijden, of dat ze als gekken ervandoor zullen gaan. Samen met Salim loop ik daarom (in een uur) terug naar Masaka. Maar met Salim wandelen is nooit een straf. Hij heeft veel fantasie, vertelt leuke verhalen en heeft een prachtige stem. Hij zingt een aantal zelfgeschreven liedjes voor me…

Donderdag 17 maart. Het is 07.45 uur als ik wakker wordt van vrouwengezang: This is the day the Lord has made… Ik moet lachen, alweer zo’n dag?! Er is een workshop in het hotel. Ik besluit op mijn kamer mijn kasboek bij te werken, en wat (werk)mails te versturen. Daarna ga ik naar town. Weer pinnen, wat euro’s wisselen en pakketjes samenstellen voor als ik gedag ga zeggen bij de families. Zeep, tandpasta, suiker, rijst etc.
Het is 13.45 uur. Willy is maar drie kwartier te laat. Ook nu biedt hij weer zijn excuses aan en heeft hij een goede reden. ‘Auntie Monirah, I am too late, sorry, sorry, but I am sure I can make you happy!’ Vragend kijk ik hem aan terwijl hij naar de achterbak van de auto loopt en deze opent. Willy was naar het onderwijskantoor in Masaka gegaan. Als je een school start en deze wilt laten registreren bij de overheid, moet je daar zijn. Hij had vertelt wat hij allemaal al heeft; 4 lokalen (om te starten met 60 kinderen, nursery, kleuterschool en groep 1), schoolbankjes, alle schoolboeken en overig lesmateriaal. Als politieman kent hij veel mensen en ook op het onderwijskantoor was een bekende van hem aan het werk. Deze had hem allerlei spullen meegegeven. Telramen, wallpapers, schoolkrantjes over hygiëne en bovendien inschrijvingspapieren en voorbeeld contracten. “Tekikirizika! Unbelievable!” Zo blij als een klein kind. Alsof hijzelf straks weer in (zijn eigen) schoolbankjes kan gaan zitten. We nemen een soda en nemen de papieren samen door. Aan welke laatste eisen moet worden voldaan om de school te starten en zo snel mogelijk te registreren? Er vormt zich een prioriteitenlijstje met bedragen en we maken een grove opzet voor de inkomsten en uitgaven per schoolterm. Met behulp van het beetje schoolgeld dat de leerlingen moeten betalen en de inkomsten van het kippen- en varkensproject dat Willy heeft moeten de lerarensalarissen bekostigt kunnen worden. Uitdaging blijft dan de overige benodigdheden per term. Schoolkrijt, papieren en per jaar een bedrag voor de nieuwe schoolboeken voor de nieuwe klas, want het idee de school per jaar met een of maximaal twee klassen uit te breiden staat nog steeds. Een speeltuin en uniformpjes zijn de enige grote uitgaven die voor de registratie nog nodig zijn. Voor Willy had ik in gedachten een bedrag apart gehouden. Dat bedrag heb ik nog niet geheel besteed en een speeltuin is wel heel erg leuk om te geven! Voor Elisa en Florence moeten we toch nog naar de lasser. We kunnen de deur en ramen ophalen. Na wat teken- en rekenwerk komt onze vriend met een voorstel voor twee schommels, een 8 persoons draaimolentje en een glijbaan voor nog geen 300 euro. Deal!
Als we de deur bij Florence gaan brengen komen Petra en Monirah aanrennen. Blijkbaar hadden ze de auto al aan horen komen. Petra heeft een tekening van het nieuwe huisje voor me gemaakt met haar Hema-krijtjes. “Nou als het huis zo mooi af is voor ik wegga…” De muren staan in ieder geval al. ‘s Avonds neem ik op mijn kamer de voorbeeld contracten en papieren van andere scholen door en begin ik aan een handboek voor de ‘Real Shepherd Nursery & Primary School’ in Bukulula…

Vrijdag 18 maart. Een drukke dag. In de ochtend bezoek ik Apollo en gaan we samen naar Ssaza om Ronald en Ritah in te schrijven op school. Het is een mooi onderhouden complex, ik zie veel stafleden rondlopen en vanuit de lokalen hoor ik goed Engels sprekende docenten. Vanaf de volgende term kunnen ze beginnen! Ik vertrek vervolgens naar Jireh om daar alvast gedag te zeggen. Ik weet niet of ik daar de komende dagen nog tijd voor heb. Als ik wegga, loopt Esther met haar dikke zwangere buik een klein eindje mee, nog een paar weken en de tweede zal geboren worden. Noah gaat helemaal mee naar beneden, de berg af naar Ndegeya. Een Oegandees gebruik. Als je gasten niet een eindje weg brengt kunnen omwonenden denken dat je met ruzie uit elkaar bent gegaan. Boven ons beginnen hele donkere wolken zich samen te trekken. Zou het einde van de droogte daar zijn? We moeten inderdaad een uur schuilen in een klein winkeltje. Dit is nou wat ze noemen een tropische regenbui. Het is enorm benauwd. Als het droog is loop ik via aunt Joy (mama Esther, aunt clinic), naar Elia. Even kijken hoe het gaat met de videotheek en de salon. De muren heeft hij inmiddels mooi blauw geverfd van het beetje extra geld dat ik had gegeven en er hangt inmiddels ook een prachtige spiegel. Enige dat nog ontbreekt is de (draai)stoel. In het kwartiertje dat ik er ben komen er wel 5 klanten een dvd lenen. Dat is zaken doen :) Jane woont vlakbij Elia. Zij staat als laatste op de agenda vandaag. Ik heb nagedacht hoe ik ook haar voor een redelijk bedrag aan een soort business zou kunnen helpen. Zelf had ze wat voorstellen gedaan en de meest voor de handliggende leek mij een kledingwinkeltje. Dat kan gewoon aan huis. Het huis dat ze nu toch al huurt. Ze kan in de ochtenden elders gaan werken, zoals ze nu ook af en toe doet en in de (na)middag en op zaterdag kan ze haar kraampje buiten zetten. Ik wil haar niet het geld geven om te starten, daarom gaan we samen naar de kledingmarkt in town. Om te starten kopen we kinderkleding, 20 rokken, 20 broeken, 20 shirts, 10 sweaters, hangertjes en hout voor een rek. Ik beloof maandag voor ik wegga langs te komen, wat foto’s te maken en afscheid te nemen.
Hoewel het maar een uurtje heeft geregend is het wel blubberig en glad. Ik besluit een taxi in plaats van een boda terug te nemen naar het hotel en ik verbaas me nog maar weer eens over het aantal mensen dat er in een gewone vierpersoonswagen op de achterbank en bijrijdersstoel blijkt te passen…

Zaterdag 19 maart. Vandaag niet zomaar een buitje, nee enorme regen- en onweersbuien. Dat is hoopgevend, kan er echt eindelijk gezaaid worden? Oegandezen zijn trouwens net Nederlanders. Ze klagen als maar over het weer. Of het is te zonnig en te droog, of het is regenachtig en dus te koud (lees: 23 graden i.p.v. 30). Bodadrivers zoeken naast hun winterjas nu ook hun sjaals op.
Doordat de stroom is uitgevallen en het slecht weer is (en ik er nu niet op een boda tussenuit wil) besluit ik om 15.00uur Willy te smsen en te vragen of ik niet al vandaag naar hem toe kan komen. In het hotel had ik het bovendien wel een beetje gehad, zeker met die rare big brother William uit mijn vorige bericht. Hij heeft al een paar dagen een vaag briefje met vreemde verzoeken voor me achter gelaten bij de balie, waar ik me niet echt gemakkelijk bij voelde. Uncle Willy zou me anders zondagochtend vroeg (voor kerktijd) op komen halen. Binnen twee minuten krijg ik een sms terug. “Welcome aunt, my wife and I are happy to receive you 2day! I’ll be there at 4!” Super, ik ga mijn spullen pakken. “Weet je het zeker?” is het eerste wat hij vraagt als hij aankomt en mijn tassen voor het hotel klaar ziet staan. “Weet je zeker dat je het bijna 4 dagen met mij en mijn familie uit kunt houden in de village?” Ik moet lachen. Maar Willy kijkt toch een beetje serieus. Bezorgd. “Je zult je hotel en home misschien nog meer missen als je in de village bent…” Ik probeer hem gerust te stellen. “Nee Willy, ik ben graag de laatste paar dagen (nog meer) onder de mensen. Ik wil heel graag nog even van het echte Afrikaanse leven genieten en lekker onbezorgd in de village rondlopen. Bovendien hebben we dan nog extra tijd om samen dingen voor de nieuwe school door te nemen en op te zetten en kan ik je vrouw beter leren kennen.” We gaan op weg, richting Lukaya. Vlakbij Bukulula – waar we moeten zijn – stoppen we bij de plaatselijke timmerman om te kijken hoe het met de schoolbankjes, stoelen en bureaus staat. Wauw, bijna klaar. Een deel is eerder vandaag al bij Willy afgeleverd. Terwijl ik wat foto’s maak, vang ik een gesprek tussen de timmerman en Willy op. Een aantal woorden komen me bekend voor. Mizimu en amayembe. Voorouders en kwade geesten. Ik kan mijn nieuwsgierigheid niet onderdrukken en vraag later in de auto aan Willy wat er met die voorouders was. Willy kijkt eerst een beetje verschrikt. “Kon je ons volgen?” “Nou, nee, niet helemaal. Daarom vraag ik er nu naar.” In Oeganda combineert de bevolking eerbied voor christendom of islam met een kalm doch hardnekkig geloof in de kracht van voorouderlijke geesten. Vaak intelligente, onzichtbare krachten die hun wil in de wereld van de levenden laten gelden. Men gelooft dat als je ze niet goed behandelt ze zich tegen je kunnen keren. De timmerman vertelde nu dat er in een dorp vlakbij Bukulula een witchdokter was opgepakt door een pastor. Deze witchdokter had mensen bedrogen. Mensen betalen een witchdokter geld of andere dingen om voor hen met voorouders te communiceren en dingen van ze gedaan te krijgen. Ze kennen allerlei trucks om de klanten bepaalde dingen te laten ervaren. Handelaren zijn het. Moneymakers… Bizar.
Als ik uit de auto stap bij Willy thuis, vliegt Marc (oudste van 6) me in mijn armen. Yes, het enige dat ik nog miste vandaag, een mega dikke knuffel! Ook Miracle (3) en Michael (1) zijn thuis bij Sara. We maken er meteen een klein feestje van met kleurpotloden en ballonnen. Willy laat me mijn kamertje zien. Prima, een ruimte met een bed met matras en keurig laken. Een teiltje en jerrycan met water aan het voeteneind. Prima, meer heb ik niet nodig. Tijdens het avondeten (matoke - gekookte banaan), maakt Sara zich duidelijk druk om het toilet. Ik hoor haar tegen Willy zeggen “Als het donker is moet ze alleen naar achteren lopen, het stinkt er en er zitten insecten. Vindt ze dat echt niet erg? Straks komt ze nooit meer terug hier…” Willy moppert op zijn beurt op Sara dat ze alleen matoke heeft klaargemaakt. “Dat kan een mzungu toch niet in een keer aan, er had minstens rijst bij gemoeten...” Ik hoor het even aan voor ik laat merken dat ik door heb waar ze het over hebben. Ik leg ze nog eens rustig uit dat ze zich echt geen zorgen moeten maken, ik red me echt wel. Ik heb een paar maanden zonder water, toilet en stroom geleefd. En die matoke is ook geen probleem, dat heb ik al een aantal keer op de afgelopen weken. in hotel at ik ook gewoon local food mee en hoefde men echt niet apart voor mij alleen te koken… Ze slaken een zucht en schudden het hoofd… “Believe me, I’m fine!” We sluiten de dag af met het gezamenlijk Onze Vader. Sula bulungi mukwano! Have a good night my friend!

Zondag 20 maart. Het is 06.00uur als ik al van alles heb gehoord in en om het huis. Hanen, radio’s, bodaboda’s… Ik was me met behulp van het teiltje, maak een wandelingetje langs de kippen en varkens en hoor ineens Marc achter me. Marc wil heel graag goed Engels leren en beantwoordt dan ook al mijn Luganda stug in het Engels. Samen rapen we wat eieren. Het is eigenlijk een beetje een ouderwetse zondagochtend. Als gezin ontbijten we met elkaar voor kerktijd, met een gekookt ei! Om half 10 komen we de kerk binnen. Ze zijn al begonnen. Zodra ik binnenkom staat een kerkganger op en gaat naast de voorganger staan. Hij begint alles netjes te vertalen. Geheel onvoorbereid, ze wisten niet dat ik zou komen. Het is een mooie kerkdienst. Het thema? “God has a plan for everyone!” Niet zo’n dienst die ik in Masaka vaak gewend was. Geen valse synthesizers, maar alleen drums om de zang te begeleiden, een duidelijke liturgie (alles wordt netjes aangekondigd), geen extreme extases en geen voorgangers zich gedragen als profeten die kwade dan wel zieke geesten uitdrijven. Wel worden gasten welkom geheten, mogen ze zich voorstellen en zijn er testimonies. Mensen die God danken voor iets dat ze die week hebben gehoord, gezien of ervaren… Iets dat ze deed beseffen dat God er voor ze is en in hun leven werkzaam wil zijn. Als mzungu (uit de protestantse kerk) ben ik het niet gewend om zomaar een dergelijk getuigenis af te leggen… Willy die op de een of andere manier merkt dat ik twijfel geeft me een por in mijn zij. “Zullen we samen vertellen wat God ons deze dagen allemaal gegeven heeft?” Ik kan het gewoon niet weigeren. Ik ben ook echt enorm dankbaar dat ik weer in Oeganda ben. Dat ik weer de kracht en de mogelijkheden heb gekregen om hier weer te zijn. Dat ik veilig aan ben gekomen, dat ik weer niet ziek ben geworden en dat er ook ver weg zoveel lieve mensen om me heen zijn en ik hier een aantal echt goede vrienden heb zoals Willy en Apollo. Dankbaar voor een super lieve man en gelukkig dat Ruben en ik elkaar zo vertrouwen en liefhebben dat we elkaar best vier weken kunnen missen voor het goede doel. En misschien wel het belangrijkste, dat ik voel dat God dichtbij en werkzaam is. In en door mij. En dat zeg ik dan ook tegen iedereen die me bedankt voor wat ik kan betekenen. Met name voor Willy en het startende schooltje. Bedank niet mij, maar bedank God en de sponsors in Nederland. Ik kan het dus niet weigeren, het zou ondankbaar staan. Bovendien voel ik me hier op mijn gemak. Geen overdreven taferelen tot nu toe in deze kerk. Gewoon eerlijke verhalen zonder gedoe. We staan samen op en lopen naar voren. Om de beurt vertellen we wat we die week allemaal hebben kunnen en mogen doen, met de kracht van de Heilige Geest… Dat we als black & white hebben gelachen en gehuild. Samen hebben gebeden en gezongen in de auto… Dat we een schooltje kunnen starten in het dorp waar nog niets is... Na de collecte en twee swingende slotliederen staan we om half twee weer buiten.
Thuis zet het ouderwetse zondaggevoel zich voort. Muziek (zij het uit een krakende radio), iets lekkers te snoepen (watermeloen en popcorn) en spelletjes met de kinderen. Later op de dag richten we een van de klaslokalen al een beetje in en ’s avonds hebben we een meeting met een mogelijk schoolbestuur. Een hoofdmeester, een kleuterjuf en een pastor uit het dorp. We bespreken van alles. Hoeveel schoolgeld kunnen we precies vragen aan de kinderen. Wat kan het dorp opbrengen? Ook de formulieren die ik vast heb uitgewerkt komen op tafel en worden bekritiseerd om aangepast te worden alvorens ze in definitieve versie naar het onderwijs- en registratie kantoor kunnen. Het is al 22.30 uur als we avondeten hebben. Na het eten ontdekken Sara en ik ratten in het toilet. We zien nog net een lange staart in het donkere zwarte gat verschijnen… We komen lachend terug. Sara gaat naar bed en ik klets nog na met Willy. We hebben het over (Afrikaanse) theologie, over het overlijden van Joanne en over missiewerk. Willy sluit af met een Afrikaanse wijsheid: Wie altijd de wind in de rug wil hebben, komt nooit thuis. Aanvullend: idealisten zien een doel, realisten zien ook de weg daarheen – en bewandelen deze…

Maandag 2 maart. Kinderen zijn overal ter wereld hetzelfde. Ze hebben ’s ochtends geen zin op om te schieten, willen niet (vroeg) naar school, treuzelen met naar de wc gaan etc. Het is net of ik Jasmijn en Nina zie zitten. Heerlijk! Vandaag is de laatste dag in Oeganda. Veel te doen dus. Willy en ik maken een memo die we op het dashboardkastje in de auto plakken. We rijden in 25 minuten van Bukulula naar Masaka. Nr 1: Pinnen. Dat is snel en makkelijk, het is nog vroeg en dus niet druk. Nr 2. Stof voor jurk Sara en Mabel. Als dank voor de afgelopen dagen (koken, wassen etc.) wil ik Sara en het nichtje van Willy dat bij hen woont en hen in het huishouden helpt een mooie jurk geven. Ook dat is zo gedaan. Nr 3. Numasa: Charles, Salim en Waswa. We rijden naar de secondary school waar de S6 studenten vanaf zijn gekomen (Shalif, Ronald, Esther en Peace) en we zeggen gedag tegen drie nieuwe studenten die ik aan vervolgonderwijs kan en wil helpen. Charles van Jireh, Salim (die ik woensdag thuis bezocht) en Waswa. Charles knijpt me bijna fijn. “Deze is voor uncle Ruben” zegt hij er lachend bij… Nr 4. Stella Maris: Godfrey en Peace Robert. Ik heb het terrein van de volgende school nog niet half afgekeken of Godfrey en Peace slaan allebei al een arm om me heen. “You’re going mom? When are you back with uncle Ruben and uncle David? Tell them that we love you all! We are waiting for you!” We lopen op schema. Nr 5. Apollo, kort briefjes ophalen en ook hier weer een echte afscheidsknuffel. Alsof ze je nooit meer zullen zien… Bovendien moeten die knuffels niet te lang duren, dan staan de tranen me in de ogen… Nr 6. Florence, Elisa, Naba, Petra, Monirah en Gideon. Het dak zit er op! Alleen moet de vloer nog gestort worden en de muren gepleisterd. Super in een week tijd staat er een stenen huisje. Ook staat er eten klaar, een late lunch met rijst en bonen. Ik zing een laatste liedje met Naba, die nog altijd hard mee kan klappen en gillen en net voor ik wegga fluistert Petra zachtjes: “Nkwagala nnyo auntie (love you)”. Nog snel een laatste foto met Monirah en door naar Nr 7. Elia. Hij staat al op de uitkijk. Hij glimt helemaal. Als ik vraag waarom hij nog blijer lijkt dan eerder die week moeten Willy en ik meekomen naar de achterbuurvrouw. Daar staat een tweedehandsdraaistoel. Of hij die van het laatste geld dat ik hem had gegeven – nog over van de verf en spiegel - mocht kopen. Prima natuurlijk, op voorwaarde dat hij uncle Willy de eerste drie keer gratis scheert :) Nr 8. Jane. Haar kledingrek staat buiten. De eerste klanten waren geweest. Mooi zo. Hopen dat het lukt. Willy wil nog even naar Nr 9. De Education Office. Hij gaat vast vooruit. Ik loop er hand in hand met Jane achteraan. We kletsen niet. Maar de stilte zegt genoeg. “Bye, greetings to Holland!” Als laatste nr 10. Swing. Op de terugweg naar Bukulula stoppen we bij de lasser om te checken hoever hij al is met de swing, de schommel en de andere speeltoestellen. Ook dat ziet er al prima uit. Super, ik zie de blije gezichtjes van de kinderen al voor me!
We hebben het hele lijstje netjes voor het donker afgewerkt. Top. Bij terugkomst staat ook de nieuwe schutting die het terrein en de speeltuin van de weg moeten scheiden al een heel eind. Wat een dag. Met een diepe zucht zak ik bij Sara op een stoel neer. Pfoe. Zo’n laatste dag is altijd weer net niets. Gedag zeggen, niet zeker weten of en wanneer je de mensen weer ziet en wat ze in die tussentijd allemaal weer zullen meemaken. Nog voor je weggaat heb je al weer een soort gevoel van heimwee. Bah. Nog een laatste avond in Oeganda. De tijd vliegt doordat Willy weer vol verhalen en vragen zit. Onder het eten krijg ik nog een cadeautje (dat ik pas in NL met Ruben samen mag openen). Na het eten zingen we een paar (Engelse) liedjes en gaan de kinderen naar bed. Ik zit tussen Willy en Sara in. Ze vragen naar de verschillen tussen een Nederlands gezin en hun Oegandese gezinnetje. Ik vraag op mijn beurt naar wat zij er nu van vonden een mzungu voor een paar dagen in huis gehad te hebben. Gelukkig was het ze alles meegevallen. Ik at en dronk alles, sliep goed en gebruikte gewoon zonder klagen hun toilet. Dat hadden ze van te voren nooit gedacht. Haha, over vooroordelen gesproken… We lachen, we huilen (van geluk) en bidden samen, hand in hand. Het is 01.30uur. Hoog tijd om te gaan slapen… op bed besef ik me weer duidelijk: Er gaat meer boven je pet dan eronder (aldus Toon Hermans).

Dinsdag 22 maart. Na nog geen 5uur slaap hoor ik Marc al op mijn deur kloppen. “Good morning!”
Eigenlijk is hij een beetje beteuterd, omdat hij dit keer niet mee kan naar het vliegveld. In 2008 mocht hij samen met Miracle mee vliegtuigen kijken… Dit keer gaan Willy, Sara en de lastborn Michael mee. In de auto is het wederom niet saai of stil en onderweg stoppen we nog bij de bekende djembee markt om een stel voor de nieuwe school te kopen. De rit naar Entebbe is daardoor maar kort. Na een lunch met uitzicht op de landingsbanen nemen we afscheid. Als eerste Sara. Ik bedank haar voor de laatste dagen en de goede zorgen. Ik voelde me echt op mijn gemak en thuis bij hen. En zeg haar nogmaals dat ik super blij ben dat ze zo goed voor Willy en haar gezinnetje zorgt. Ze is net zo oud als ik, maar een super sterke en lieve vrouw. Ze is gek op Willy en hij op haar en in tegenstelling tot veel andere Oegandese stellen zijn zij niet bang dat te laten zien. Heerlijk. Dan Willy, hij is nooit zo van de knuffels, maar gelukkig… Ik hoor Sara achter ons zeggen, “Don’t cry!” Oké, nog ff snel een groepshug dan, en wegwezen… Op naar Tanzania.

Inmiddels ben ik al een paar dagen in Tanzania. Een verslag van de dagen hier volgt volgende week. Ik loop achter. Ik kan wel vast verklappen dat het hier weer super is. De mensen en dieren maken het goed. De vocational school wordt volop gebruikt en morgenochtend gaat Tobias verloven in de kerkdienst. Zondag op maandagnacht vertrek ik alweer naar Zuid Afrika… Nog maar een week en ik ben alweer in Nederland… Time flies!

Liefs uit Dar!
Monirah