Zo ver weg en toch zo vertrouwd

Door een volle agenda (dat kan blijkbaar toch in Afrika) en gebrek aan een computer met internet moesten jullie lang op een tweede bericht wachten. Bijkomend nadeel: dit bericht is behoorlijk lang. Tip: print het verhaal, neem een kop koffie (of zo je wilt een biertje) en ga lekker op de bank of in het zonnetje zitten…

Zondag 6 maart. Ik wil naar Ndegeya, een klein dorpje in de buurt van Masaka, naar Apollo. Apollo ken ik al sinds 2007. Hij vormt met zijn vrouw Innocent een stel dat als een van de weinige in Oeganda het begrip familyplanning begrepen heeft en het ook toepast. Ze hebben slechts twee kinderen, Ronald & Ritah. Na onderhandelingen – half in het Engels en half in het Luganda – begrjipt de bodadriver dat ik niet van plan ben vier keer de redelijke prijs te betalen alleen omdat hij denkt dat ik als blanke een wandelende geldautomaat ben. Enigszins beduusd zegt hij: “Kale, kale, tugende…” “Okay, let’s go…” Rode aarde onder onze boda, roze en blauwe uniformpjes langs de kant van de weg, gele jerrycans bij een groen moeras en een stralend blauwe hemel boven ons. Het lijkt wel vakantie :) Ik heb mijn driver zijn shillingen nog niet gegeven of Ronald en Ritah hangen al aan mijn benen. Ze zijn gegroeid. We huppelen nog een klein stukje verder naar het huisje. Apollo kan het eerste kwartier alleen maar smilen, knikken en in mijn hand knijpen. Pas daarna beginnen we te kletsen. Over Oeganda, over de verkiezingen, de droogte en natuurlijk ook over zijn aanstaande buluitreiking. Hij heeft zijn bachelor theologie aan de universiteit inmiddels afgerond en legt uit dat wanneer hij zijn diploma heeft, hij hiermee ingeschreven kan worden bij een soort vacaturebank voor geregistreerde secondary schools om godsdienst en geschiedenis te geven. Tot die tijd werkt hij in maïsvelden. Innocent werkt op een schooltje vlakbij, maar is niet volledig gediplomeerd en werkt parttime. Ze verdienen niet genoeg om de kinderen naar een goede school te laten gaan. Voor ik vertrek kan ik ze vertellen dat ik een sponsor heb die het schoolgeld voor Ritah en Ronald wil gaan betalen. Kinderen die springen van blijdschap naar school te kunnen…
Op de terugweg zie ik een stukje verderop Jane lopen. Ik loop wat harder en als ik haar om haar middel beetpak en een dikke knuffel geef voel ik meteen hoe mager ze is. “Gwe, banange!” Ze kon het gisteren al niet geloven toen de kinderen haar vertelden dat ik was geweest, ook nu kijkt ze nog wat ongeloofwaardig. Mager, ziek, gebeten door een slang in het hoge gras en erg vermoeid zit ze naast me op haar bed. De kinderen op de grond bij ons. Ze gaan al een paar maanden niet naar school. Jane werkte in een winkeltje van pastor Israel, maar ook deze shop liep niet goed genoeg, zodat Israel besloot de winkel in Ssaza te sluiten en hem naar Bushenyi district te verplaatsen. Jane stond op straat. Inmiddels heeft ze af en toe werk. Dat levert niet genoeg op om de kids onderwijs te geven. Ik informeer naar de goedkoopste school in de omgeving (beter iets dan niets) en ze vertelt dat alle drie de kinderen voor €150 de rest van het jaar naar school kunnen. Dat zou Jane de kans geven in de tussentijd een baan te zoeken en wat geld te sparen. Ik hoef dus niet lang na te denken. Het antwoord van Jane? Een verlegen glimlach en een hele dikke knuffel… Voor het donker wordt gaan we nog even snel gezellig naar Florence, die heeft ze al bijna een jaar niet gezien. Als we na een uurtje lachen, kletsen en met de kinderen spelen weer een boda zoeken is het zo goed als donker en besluit Jane dat ze mij niet alleen naar het hotel kan laten brengen door deze bodadriver. Ze zet me netjes voor de deur af. De lieverd…

Maandag 7 maart. Deze dag staat er niet veel op mijn programma. Even bijkomen van de eerste drukke dagen. Een paar mails versturen, een beetje werken voor Livingstone, naar de bank, bij de bakker in town samosa’s eten en ’s avonds lekker aan de matoke (bananenprak) en kletsen met de meiden van het hotel en twee Amerikaanse jongens die hier hun scriptie schrijven over microkredieten. Voor het slapen gaan kijk ik nog wat televisie in de hal. Via de tv, radio en krant worden de Oegandezen gewaarschuwd voor extreem aanhoudende droogte. Via mijn provider kreeg ik zelfs de volgende sms: “a long dry season has been predicted. Expect shortages of food & water to avoid hunger – The office of the Prime minister.” Door gebrek aan water gaat ook de hygiëne achteruit en de kans op het uitbreken van epidemieën omhoog. Veel mensen hebben last van de luchtwegen en longontstekingen door het stof. Enige voordeel van de droogte dat ik op dit moment kan bedenken is dat er geen (malaria)muggen zijn… De stroom valt (weer) uit. Vroeg naar bed, het was toch al een rustdag…

Dindsag 8 maart. Het is (International) Women’s Day. Het schijnt dat de vrouwen deze dag niets hoeven te doen en dat de mannen moeten koken… Ik ben benieuwd. Zoals afgesproken zie ik Shalif, Ronald, Peace en Esther om 09.00uur al op me wachten in town. Ook bij dit weerzien weer veel gelach. Ze vliegen me alle vier tegelijk om mijn nek. Met name Peace is door de dolle. Voor deze slimme studenten die ik op Jireh in mijn examenklas had, heb ik ieder jaar weer sponsors kunnen vinden om er voor te zorgen dat ze ook S5 en S6 (vwo niveau) konden doen. Ze zijn inmiddels tussen de 20 en 22 jaar. Voordat we het laatste restje schoolgeld gaan betalen bij uncle Bwete (bij wie ik ieder jaar achteraf mag betalen, zodat ook ik geld in kan zamelen) drinken we een soda bij de supermarkt. Het is weer als vanouds. Druk geklets van Esther, het gegiechel van Peace, de rustige blik van Ronald en de ondeugende uitspraken van Shalif. Heerlijk! We hebben het over hun toekomstplannen. Ze hebben nu een afgeronde opleiding en moeten zelf verder. Esther werkt inmiddels in een klein hotel, Peace staat voor een kleuterklasje, Ronald werkt in een elektronicawinkel en Shalif is nog zoekende. Na serieuze gesprekken is het tijd voor onzin. Of ik de volgende keer een knappe mzungu voor Shalif mee wil brengen. Waarop Esther antwoordt: “hij rent hard weg als ze in zijn bed ligt!” We gaan naar Numasa School. Een van de kleine meisjes valt meteen op. Die kuiltjes in de wangen, die ken ik. Dat komt hier niet vaak voor… Ik denk even na en denk dan “Vivian?” als ik die naam hardop herhaal krijg ik inderdaad de bekende tandjes te zien en hoor ik verderop mama Vivi. Bekenden van Jireh. Hoewel mama Vivi en haar familie een mooi huis hadden, heeft haar broer het huis voor zichzelf opgeëist en stond ze op straat. Zo kwam ze bij Numasa en uncle Bwete terecht. Werken voor eten en een onderdak (intern).
Terug in town staat Willy breed grijzend op me te wachten. “Auntie you’re a real muganda now, you’re too late…” We haasten ons naar de bookshop om boeken te kopen voor het startende schooltje. Een uur later zijn we een miljoen lichter. Willy krijgt een telefoontje. Zijn neefje heeft een infectie aan de ogen en kan deze niet meer open krijgen. We gaan hem halen op Jireh, de school waar David en ik een aantal maanden woonden en werkten. Er loopt vee rond op de berg, er groeit matoke, de tuintjes zien er verzorgd uit, in de vocational school maken leerlingen deuren voor de nieuwe toiletten, de waterpomp draait, de tank zit bijna vol en de bibliothecaris zit op zijn plaats. Super. Wel veel nieuwe kinderen en docenten. Donderdag kom ik terug. Van Women’s Day heb ik vandaag niets gemerkt. Wel kwam ik een opmerkelijk bordje tegen (zie foto’s).

Woensdag 9 maart 07.00uur. De wekker gaat. Ik herinner me vaag iets over een van de weg geraakte vrachtwagen vol met zeepjes en wc-rollen. Gelukkig, de malariapillen werken nog ;-)
Vorige week dacht ik al met Florence en Elisa na over hoe ik hen verder zou kunnen helpen. Ik wil ze heel graag een stenen huisje geven. Het huisje dat ze nu hebben is van modder en is bovendien erg klein. Zelf waren ze zo slim om te zeggen dat ze liever business hebben, zodat ze zelf voor het schoolgeld van de kinderen kunnen gaan zorgen. Vandaag gaan we kijken of een combinatie mogelijk is. Een ander huisje op een plot met een stuk landbouwgrond dichterbij de stad… Keurig aangekleed in pak en lange jurk staan ze klaar om hun dorpje uit te gaan. Er blijkt veel grond te koop te zijn in Masaka en omgeving. De prijzen zijn voor Oegandezen enorm hoog, maar niet voor mzungu’s. Zo krijgen we van onze village chief in Ssaza een behoorlijk stuk grond te zien met een huisje erop voor slechts 3,5 miljoen (iets meer dan €1000). Echter heb ik mijn bedenkingen bij de staat van het huisje (waar de ramen en deuren al uit gestolen zijn), vraagt Elisa zich af hoe ver hij moet lopen om water te halen voor de tuin en merkt Florence terecht op dat de (wel erg) nabije buren zich misschien zullen storen aan het gekraai van Naba. We nemen nog geen beslissing en gaan op weg naar Stella Maris, naar hun zoon Robert Peace en ‘mijn’ Godfrey. Op de school aangekomen, plaatst de hoofdmeester me in zijn office om er vervolgens zelf weer vandoor te gaan. Waarschijnlijk om de jongens uit de klas te gaan halen. Ik heb geen zin om in het donkere hokje te blijven en ga in de opening van het gebouw wachten. Uit een van de klaslokalen komen ze naar buiten. Wanneer Godfrey de wijzende vingers van de hoofdmeester naar het kantoortje volgt en mij ziet staan, begint hij te rennen. Ook ik blijf niet binnen. Hij tilt me op van blijdschap. Achter ons staat Peace te wachten. “Auntie, what about me?” vraagt hij lachend. Niets verandert die gasten. Heerlijk. Na schooltijd mogen ze mee naar town om allebei een tweedehands fiets uit te zoeken, zodat ze vaker naar Elisa en Florence kunnen. Terug in het hotel krijg ik een smsje van de ambassade met het advies niet naar Kampala te gaan de komende dagen. De presidentsverkiezingen van vorige maand en de verkiezingen van plaatselijke leiders die nu nog aan de gang zijn zorgen voor onrust in de hoofdstad. Balen, ik wilde vrijdag juist gaan!
Dit smsje wordt gevolgd door een zorgelijk telefoontje van Ruben. Mijn moeder krijgt diverse onderzoeken in het ziekenhuis en gaat een spannende tijd tegemoet. Wat voelt Afrika dan ineens toch ver weg, hoezeer ik ook altijd het tegendeel beweer…

Donderdag 10 maart. Na een kort nachtje geniet ik tijdens het ontbijt van smaakvolle ananas en kijk ik BBC news. Er schuift een grote vent aan. Ik wens hem netjes een goede morgen in het Luganda, waarop hij begint te lachen. “Dat begrijp ik niet, ik kom uit Zuid Afrika…” William is in Oeganda voor interviews. Eind dit jaar zullen Afrikanen uit 13 verschillende landen een Big Brother huis in Zuid Afrika ingaan. Zo hoor je nog eens wat!
Om 09.00 vertrek ik naar Jireh. Omdat het management al een aantal jaar grotendeels niet soepel en transparant verloopt moeten er hier weer een aantal dingen besproken worden voor Livingstone. Vandaag mag ik een sollicitatiegesprek doen met de nieuwe manager. Maar voor dat zover is krijg ik eerst een welkom. Hoewel ik Noah nadrukkelijk vraag het heel kort te houden, duurt het toch weer langer dan een half uur. Gelukkig wel met nieuwe songs en danspasjes. Na het interview nog een meeting met Jackie. Het is al 14.00uur als ik tijd maak voor een aantal bekende studenten, waaronder Charles. Ze willen van alles weten; “Waar is David? Hoe gaat het met Ruben? Hebben jullie nu eindelijk een kindje? Wanneer kom je weer terug in de Guest House?”
Terug in Masaka wacht ik op Willy. Ik heb hem gevraagd om advies voor Florence en Elisa. Wat is wijs? Ik neem net een slok van mijn mirinda fruity als andere big brother William weer naast me staat. De interviews waren moeizaam verlopen. Volgens hem zijn veel Afrikanen bang om beroemd te worden. Eigenlijk heb ik niet zo’n zin in zijn verhalen en wil ik gewoon ff lekker met andere Willy kletsen. Wanneer deze er is merkt hij al snel dat ik een beetje zenuwachtig ben en als ik hem vertel van het telefoontje van gisteren is hij meteen super lief en bezorgd. Als ik niet meer alleen in een kaal hotel wil blijven mag ik ook echt wel bij hem en zijn vrouw in huis komen, zodat ik ’s avonds na 19.00uur niet meer zo alleen ben. Mukwano (friend)! Alleen dat horen was al genoeg om me weer rustig te maken en te weten dat ik ook hier in Oeganda bij vrienden terecht kan als het nodig is. Fijn.
Ook Willy weet nog wel wat plots en we gaan ze langs. Maar van geen van alle worden we echt enthousiast. Hij belooft me met Florence en Elisa te praten. Ik kan wel goed met ze communiceren, maar ze zijn erg verlegen en bescheiden en zeggen dat ik maar moet beslissen voor ze, “it is your money…” Daar ben ik het natuurlijk niet mee, het is hun leven.
De benzine is bijna op. We rijden naar een tankstation, waar we vervolgens worden doorverwezen naar de volgende. Daar staat ook al iemand nee te schudden. Een derde laat geen prijzen zien, ook geen goed teken. Benzine komt veelal uit Libië. Naast een water en voedsel crisis lijkt er ook een oliecrisis op gang te komen…

Vrijdag 11 maart. Wonder boven wonder: pastor Israel van het project in Bushenyi is op tijd! Misschien komt het omdat hij zijn vrouw Irene en hoofdmeester Richard mee heeft genomen ;-) Onder het ontbijt kletsen we bij, om vervolgens naar de boekhandel te gaan. We gaan van het geld van de winterfair in Hardinxveld schoolboeken kopen voor de school. De gebouwen zijn inmiddels zo goed als af alleen het grootste deel van de schoolboeken en een uitgebreide bibliotheek ontbreekt. We vermaken ons drie uur lang en Israel en de hoofdmeester beginnen zich steeds meer zorgen te maken over het budget wanneer ze de stapels boeken zien groeien. “Kunnen we dat echt allemaal betalen?” Met de hand op carbonpapier geschreven en alles drie keer nagerekend met een rekenmachine, kost het maken van de bon onze verkoopster meer dan een uur. We krijgen een bonus mee: reclame shirts en een aantal atlassen! Ook kan ik Israel geld meegeven om alvast aan de boekenkasten (o.a. voor de bibliotheek) te beginnen. Misschien dat ik volgende week nog naar Bushenyi ga voor een dag of twee (Bushenyi is ver van Masaka vandaan) om het resultaat op de foto te zetten.
Willy komt als het goed is nog even langs voor hij weer naar Lukaya gaat om te vertellen wat Florence en Elisa nu zelf het liefst willen. Hoewel hij bijna iedere keer op tijd is geweest is hij vandaag degene die te laat is. Al snel begrijp ik dat hij een goede reden had. Een vriend van hem ligt in het ziekenhuis. In een wijk in Masaka was er wat onrust geweest naar aanleiding van plaatselijke verkiezingen. De chairman die de verkiezingen had gewonnen was het doelwit geweest. Zijn auto was in brand gestoken, zijn huis leeggeroofd, zijn vee afgemaakt en de school in zijn wijk verwoest. Hijzelf was ook flink toegetakeld.
Naast dit trieste nieuws heeft hij ook goed nieuws. Eigenlijk willen Florence en Elisa inderdaad heel graag een nieuw huisje, maar ze dachten dat ze daarvoor zouden moeten verhuizen. Bovendien willen ze ook heel graag het winkeltje en het kippenproject opnieuw opstarten. Om een lang verhaal kort te maken is de conclusie dat we voor het bedrag dat ik had toegezegd, een nieuw stenen huis met drie kamers kunnen bouwen naast het huisje dat ze nu hebben. Dit oude huisje wordt dan deels voor opslag en deels als kippenhok voor het te herstarten kippenproject gebruikt. Twee vliegen in een klap. Bovendien is dit dorp vertrouwd en kennen de mensen ook Naba. We hoeven dan geen nieuwe grond te kopen. Ze hebben zelfs al een gedetailleerde begroting gemaakt. Geweldig, wat mij betreft mogen ze morgen beginnen!

Zaterdag 12 maart. Vandaag ga ik voor een paar dagen met Martin op stap voor Livingstone. Projecten bezoeken. Samen met Martin en zijn dochter Ruth rijden we eerst naar Kiwangala, niet ver van Masaka vandaan. Een project dat ik al vaker bezocht heb. Een mooie grote school onder leiding van Moses en Justine. Maggie (de vriendin van Joerie - uit Moordrecht) geeft hier les. Ze wist dat ik weer naar Oeganda zou komen, maar niet dat ik (vandaag) Children’s Sure House aan zou doen. Ze is dan ook verbaasd. Super leuk om haar hier weer te zien. Een paar maanden geleden was ze nog in Nederland en lag ze moe van alle indrukken en het warme eten bij ons op de bank in de Wulpendreef te slapen ;-) Nu staat ze hier weer voor de klas en woont ze naast Moses en Justine. Na een welkom en een rondleiding (langs een greenproject, een pigproject en een chickenproject) heb ik een duidelijk en heftig overleg met Martin. Na twee uur zitten we op een lijn en vallen er beslissingen. Het is goed, ik ben tevreden en ook Martin is blij. Mooi; tijd voor barbecue! Vanmiddag hebben we een varken gekocht en dat gaan we nu slachten en roosteren. Versere spareribs heb ik niet eerder op, dat weet ik zeker!

Zondag 13 maart. We vertrekken vroeg naar de Ssese islands, hier wil Martin een school gaan starten. Tijdens een tussenstop bij de bank kom ik erachter dat een van mijn bankpasjes beschadigd is. Gelukkig heb ik een tweede bij me. Maar ik gebruik ze in principe allebei iedere dag om zoveel mogelijk geld op te kunnen nemen. Anders red ik het niet om alles en iedereen te betalen. Kijken hoe ik uitkom dus. We moeten 4 uur op de ferry wachten. Het is zondag en dan gaat hij blijkbaar niet af en aan zoals op andere dagen. Na een boottochtje van circa 3 kwartier komen we aan op een eiland dat aan onze aankomstzijde oerwoudachtig is. We zien al snel de eerste apen. Amerikanen schijnen het eiland behoorlijk op te kopen en het oerwoud plat te gooien om er palmolie te verbouwen. Aan de andere kant van het eiland, een paar uur rijden, zijn toeristenplekken en een wit strand te vinden. We hebben niet genoeg tijd, helaas. Nadat Martin me de plaats van het schooltje laat zien en de accommodatie voor mogelijke teams gaan we weer richting ferry. Een bliksembezoek. We willen de volgende boot niet missen. Na een boottochtje met (bijna) zonsondergang haasten we ons richting Kampala. We zetten Ruth ergens af en Martin, Maggie en ik gaan richting Bulenga. Na het eten stappen we meteen in bed. Moe van het wachten…

Maandag 14 maart. Ook vandaag vertrekken we weer redelijk op tijd. Veel te doen. Op nummer een staat Budada. Een toekomstig Livingstone project circa 1,5 uur van Kampala vandaan. We ontmoeten hier de enorm enthousiaste projectleider Paul. Wat een man. Wat een project. Ik hoop echt in 2012 het eerste Livingstone team naar dit project te kunnen sturen. Een boom, een ‘schoolbord’ op een schildersezel, een rietenafdak, 75 kinderen, waarvan 3 albino’s en een blind meisje. De vrouwen uit het dorp die rond lunchtijd porridge klaarmaken voor de kinderen, kan ik verblijden met een superpan en jerrycans.
Na een fotosessie gaan we snel naar Ttula (een bestaand Livingstone project). Dit is al verder ontwikkeld, maar nog lang niet af. Na een praatje in alle klassen en het ontmoeten van Peter moeten we ook hiervandaan snel door om op tijd bij Isis WICCE te komen.
Stichting Livingstone wil samen met deze vrouwenorganisatie een intercultureel programma opzetten. Isis WICCE is een organisatie die staat voor gelijkheid, rechtvaardigheid en eerlijkheid in wederkerige relaties. We willen een groep van circa vijftien vrouwen (allen in de leeftijd 25+) af laten reizen naar Oeganda en daar samen met een groep vrouwen uit The Mothers Union een tweetal weken op laten trekken. Door middel van ontmoetingen, het samen werken en doen van andere activiteiten kunnen vrouwen wederzijdse uitdagingen leren (her)kennen en elkaar versterken en aanmoedigen. Interesse? Let me know! Ik ontmoet Ruth, de directrice. Wat een fantastische sterke vrouw. Geïnspireerd kom ik weer terug in Bulenga.
Daar zit Alex van het Owangai project op me te wachten. In eerste instantie was ik van plan ook zijn project te bezoeken. Maar omdat ik mijn reisschema een beetje om heb moeten gooien, ik dit keer ook niet zonder bereik in de bush wil zitten (en dat is het daar echt), Steffen pas geweest is en bovendien twee andere Nederlanders in naam van Livingstone Alex op zullen zoeken, heb ik deze trip afgezegd. Wel hebben we nog een aantal dingen te bespreken. Dat doen we dus onder het genot van heerlijke tilapia. ’s Avonds kletsen Maggie en ik nog lang na over deze enorm drukke, doch mooie dag.

Dinsdag 15 maart. Middenin de nacht word ik wakker en denk ik dat mijn telefoon op mijn kussen ligt te trillen. Maar nee. Wat raar, niet alleen mijn kussen trilt, ik tril ook. Alles trilt. Het houd zeker niet langer dan een minuut aan en ik besef me dat dit een van de vele kleinschalige aardbevingen in Kampala moet zijn. Maggie slaapt gewoon door. Tijdens het ontbijt bevestigt Martin het, hij was ook wakker geworden. Maggie en ik worden teruggebracht in Masaka. Ik neem afscheid van big brother Martin en bedank hem voor de goede gesprekken en het laten zien van alle Livingstone projecten.
Willy had me deze ochtend al vroeg gebeld om te vragen of en hoe laat ik weer in Masaka zou zijn. Hij wil me heel graag meenemen naar Elisa’s place. Ze schijnen al begonnen te zijn… Willy pikt mij en Maggie op bij het hotel en we zetten Maggie af bij het taxipark – richting Kiwangala. “Doeiii, dank je wel!”
Ik heb Willy slechts een paar dagen niet gezien, maar zoals altijd heeft hij weer van alles te vertellen. Een bijzondere man. Hij was zaterdag meteen met Elisa aan de slag gegaan om materialen te bestellen en bouwvakkers te zoeken. Gaaf om te zien hoe blij hij voor hen is en hen (en mij) nog helpt ook! Wanneer we het dorpje in rijden zie ik al een stapel stenen liggen en een hoop zand. Een goed teken. Als ik achterom het oude huisje kom kijk ik mijn ogen uit. Ze zijn in een (maan)dag al een eind! Willy lacht, “Kirungi nnyo!” Florence is eten aan het koken voor de bouwvakkers – ook dat was gebudgetteerd – zodat ze tevreden zijn en lekker doorwerken. Ik ben benieuwd hoe ver ze zijn als ik volgende week gedag kom zeggen!

Vandaag, woensdag 16 maart. Ik heb voor het eerst uitgeslapen (tot 09.30 uur). Ik was hartstikke moe. De komende week nog genoeg te doen in Masaka en omgeving. Mijn moeder krijgt volgende week een kijkoperatie, waarna we pas meer duidelijk hebben. Ik blijf gewoon hier, maar zal wel ook Bushenyi schrappen. Ik moet iedere dag naar de bank (en moet toch uitkijken dat ik alles kan betalen, i.v.m. de kleine hoeveelheden die ik maar op kan nemen per dag en het kapotte pasje), ik wil bereikbaar blijven en de boekenkasten in Bushenyi zijn toch nog niet af. Israel kan ook foto’s maken en mailen en misschien ben ik in juli wel weer terug. Ik blijf lekker op mijn vertrouwde stekkie in Masaka.
Tot slot: dank voor alle reacties en nogmaals dank aan alle sponsoren van wie ik giften mocht ontvangen om dit geweldige werk hier weer te doen.

Lieve groet,
Monirah