I am nothing...
Door: Monirah
Blijf op de hoogte en volg Monirah
02 Maart 2015 | Ethiopië, Addis Abeba
Ken je dat lied nog “15 miljoen mensen, op dat hele kleine stukje aarde, die schrijf je niet de wetten voor, die laat je in hun waarde.“ Op diezelfde wijs - maar dan niet Nederland, maar Ethiopie; daar gaat het met de eerste zin al mis… “94 miljoen mensen…” dat bekt en dat rijmt al niet, en het is hier in Ethiopie ook niet te rijmen. De verschillen tussen verschillende (lagen van de) bevolking(sgroepen). Ik bevind me tussen de 94 miljoen Ethiopiers. Die gedachte maakt me klein. I am nothing…
En ik vraag me dan ook af, aan hoeveel van hen ben ik vandaag voorbij gegaan? En hoeveel van hen hebben mij gezien. Hebben gedacht, wat komt zij hier doen? En extra: laat ik hen in hun (eigen)waarde? Welke vooroordelen heb ik? En wat vinden ze van mij? Ik ‘bekijk’ ze namelijk. Hoe positief en vriendelijk mogelijk ook. Ik bekijk ze. Ik denk van alles, ik zie van alles. Vandaag keek ik naar honderden ogen en sloeg de mijne vaak snel weer neer. Of probeerde een ontspannen glimlach te geven. Een van de weinige vrouwen tussen de honderden mannen gaf me een glimlach terug. Met haar mond. Niet met haar ogen, die lachten niet mee. En ik? Ik sla mijn ogen ook weer neer. I am nothing…
Vandaag bezochten we het Hope Feeding Centre. Een groots project, mede door Dorcas ondersteund. Zo’n 700 mannen en een enkele vrouw kunnen dagelijks een maaltijd kopen, voor 2 birr (8 cent). Niet gratis. Om hun eigenwaarde... Aan 8 cent kun je zelfs in Addis nog wel komen. Ook als je gehandicapt bent. (Of misschien wel juist als je gehandicapt bent?) It seems nothing…
Een paar honderd mensen van die 94 miljoen mensen uit dit land. Ik zag ze hun armen door het loket steken om een bord met enjeras dankbaar aan te nemen en snel een plekje te zoeken. Strompelend, voetje voor voetje, met of zonder stok… Even later een schep bruine bonensoep er bovenop. In Nederland zouden we onze neus er voor ophalen. It seems nothing…
Ik stel mezelf voor als een stipje en zoom in en zoom weer uit. Ik, tussen hen. Wij samen tussen een groter geheel in een wijk in een metropool. In een onvolprezen land, in een prachtig werelddeel, op een totaal ombeschijflijke aardbol in een wonderlijk universum… Wij, broers en zussen. Verre naasten, maar even toch wel erg dichtbij. Ik kan ze bekijken. Zij mij. Ik zoom in en zoom weer uit. Een stipje; I am nothing…
Zondag waren we getuigen van een aardig staaltje mission en passion. Mission in de zin van wereldwijd het geloof delen tussen mensen die zich verwant weten aan elkaar. Contrasten alom. Tussen de lokale kerkgangers en onze groep. Maar gelukkig meer overeenkomsten dan verschillen.
Maar och, wat voelde ik me ook hier klein toen ik in gedachte uitzoomde van mijn plaatsje op dat bankje in die kerk op een van de heuvels van Addis, naar de kringen eromgeen. De wijk, de omgeving, het land, het continent Afrika en nog veel verder naar de grootheid van God.
Ook hier in Ethiopisch Afrika, blijf ik me verbazen en verheugen over de levendigheid en de vrijmoedigheid waarmee men in geloof en vertrouwen, leeft, deelt en viert. Dat enthousiasme, die passie en dat vuur, dat mis ik vaak in onze westerse rationele samenleving. En dan klinkt “I am nothing – without You”. Nou, dan ben ik inderdaad nergens meer ;-) Zeker niet als klein stipje tussen die 94 miljoen mensen die ik in hun waarde wil laten…
En ik vraag me dan ook af, aan hoeveel van hen ben ik vandaag voorbij gegaan? En hoeveel van hen hebben mij gezien. Hebben gedacht, wat komt zij hier doen? En extra: laat ik hen in hun (eigen)waarde? Welke vooroordelen heb ik? En wat vinden ze van mij? Ik ‘bekijk’ ze namelijk. Hoe positief en vriendelijk mogelijk ook. Ik bekijk ze. Ik denk van alles, ik zie van alles. Vandaag keek ik naar honderden ogen en sloeg de mijne vaak snel weer neer. Of probeerde een ontspannen glimlach te geven. Een van de weinige vrouwen tussen de honderden mannen gaf me een glimlach terug. Met haar mond. Niet met haar ogen, die lachten niet mee. En ik? Ik sla mijn ogen ook weer neer. I am nothing…
Vandaag bezochten we het Hope Feeding Centre. Een groots project, mede door Dorcas ondersteund. Zo’n 700 mannen en een enkele vrouw kunnen dagelijks een maaltijd kopen, voor 2 birr (8 cent). Niet gratis. Om hun eigenwaarde... Aan 8 cent kun je zelfs in Addis nog wel komen. Ook als je gehandicapt bent. (Of misschien wel juist als je gehandicapt bent?) It seems nothing…
Een paar honderd mensen van die 94 miljoen mensen uit dit land. Ik zag ze hun armen door het loket steken om een bord met enjeras dankbaar aan te nemen en snel een plekje te zoeken. Strompelend, voetje voor voetje, met of zonder stok… Even later een schep bruine bonensoep er bovenop. In Nederland zouden we onze neus er voor ophalen. It seems nothing…
Ik stel mezelf voor als een stipje en zoom in en zoom weer uit. Ik, tussen hen. Wij samen tussen een groter geheel in een wijk in een metropool. In een onvolprezen land, in een prachtig werelddeel, op een totaal ombeschijflijke aardbol in een wonderlijk universum… Wij, broers en zussen. Verre naasten, maar even toch wel erg dichtbij. Ik kan ze bekijken. Zij mij. Ik zoom in en zoom weer uit. Een stipje; I am nothing…
Zondag waren we getuigen van een aardig staaltje mission en passion. Mission in de zin van wereldwijd het geloof delen tussen mensen die zich verwant weten aan elkaar. Contrasten alom. Tussen de lokale kerkgangers en onze groep. Maar gelukkig meer overeenkomsten dan verschillen.
Maar och, wat voelde ik me ook hier klein toen ik in gedachte uitzoomde van mijn plaatsje op dat bankje in die kerk op een van de heuvels van Addis, naar de kringen eromgeen. De wijk, de omgeving, het land, het continent Afrika en nog veel verder naar de grootheid van God.
Ook hier in Ethiopisch Afrika, blijf ik me verbazen en verheugen over de levendigheid en de vrijmoedigheid waarmee men in geloof en vertrouwen, leeft, deelt en viert. Dat enthousiasme, die passie en dat vuur, dat mis ik vaak in onze westerse rationele samenleving. En dan klinkt “I am nothing – without You”. Nou, dan ben ik inderdaad nergens meer ;-) Zeker niet als klein stipje tussen die 94 miljoen mensen die ik in hun waarde wil laten…
-
02 Maart 2015 - 22:14
Mzungu:
Waar maken wij ons toch altijd druk om......... Je bent bijzonder!!!!!!!!! Kussss -
02 Maart 2015 - 23:26
Jany De Bruijn:
Dag Monirah, ik je bijzonder verslag gelezen. Ben moe van zorgen, schrijf morgen nog een reactie. Wens je met Hem een goede nacht,. Hartelijke Groet van Jany -
03 Maart 2015 - 10:48
Liesbet Klop:
Goed gezegd, Monirah, goed geschreven. Houd vol! Tante Liesbet uit Gorcum. -
03 Maart 2015 - 19:47
Jany De Bruijn:
Dag Monirah. Had al een tukje gedaan na het avondeten., vandaar gister zo laat. Je maak alweer heel veel mee. ,in het vertrouwen ,hoe deze mensen hun geloof beleven; en hiermee kijk je vooruit . Hoop op een toekomst voor ieder ,die weinig heeft ,maar rijk is in geloof. Heb n mooi gedicht van A Troost ,sneeuwklokjes. .Dacht vanmiddag weer aan Sam die had op Opa,s graf een verrekijker neergelegd. , denk aan je , Hoop. Geloof en Liefde, met een Hartelijke Groet van Jany
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
